توسعه گرایی در سایه مالیات سبز

توسعه‌گرایی یک نظریه اقتصادی است که بیان می کند بهترین راه برای توسعه اقتصادی کشورهای کمتر توسعه یافته از طریق تقویت بازار داخلی متنوع و تحمیل تعرفه ‌های بالا برای کالاهای وارداتی است. این تئوری مبتنی بر این فرض است که نه تنها مراحل مشابه برای توسعه در همه کشورها وجود دارد بلکه حرکت خطی از یک مرحله به مرحله دیگر وجود دارد که از مرحله سنتی یا ابتدایی به مرحله مدرن یا صنعتی حرکت می‌ کند. یکی از منابع درآمدی مهم دولت که با اخذ آن کارهای عمرانی و زیر بنایی، رشد مستمر و پایدار اقتصادی، کاهش تورم، ثبات قیمت ها و غیره صورت می گیرد، دریافت مالیات توسط دولت است که باعث افزایش رفاه عمومی و سلامت جامعه و نیز کاهش فاصله طبقاتی میان افراد فقیر و غنی می شود. از آن جا که محیط زیست از ارکان اصلی و اساسی هر کشور است و از نشانه های توسعه پایدار کشورها محسوب می شود، دولت ها تصمیم به دریافت سبک جدیدی از مالیات به نام مالیات سبز گرفتند. به مالیات سبز که مالیات زیست محیطی نیز گفته می شود، از ابزارهای دولت ها برای تخصیص بهینه منابع است. مالیات زیست محیطی، نوعی سیستم مالیاتی در کشور ها است که با هدف ایجاد اقتصاد سبز و به منظور جلوگیری از آسیب های زیست محیطی و برای جبران آلاینده ها و حذف آنها دریافت می شود. هدف از دریافت مالیات سبز حفظ و صیانت منابع تجدید ناپذیر بوده و سازمان امور مالیاتی برای کاهش اثرات تخریب محیط زیست، اقدام به دریافت این نوع مالیات می نماید.