جامعیّت قرآن از دیدگاه ابن عربی

جامعیّت قرآن، یکی از موضوعات اساسی مباحث علوم قرآنی است. دانشمندان مسلمان از گذشته تا به حال با محور قرار دادن آیات قرآن و روایات فریقین به تبیین این مبنا پرداخته اند. عدّه ای با طرح جامعیّت مقایسه ای، معتقدند که قرآن به عنوان آخرین کتاب نازل شده در مقایسه با سایر کتاب های آسمانی جامعیّت دارد. بعضی جامعیّت حداکثری را برگزیده و قرآن را جامع همه علوم و فنون دانسته اند. برخی با بیان جامعیّت حداقلی، جامعیّت قرآن را در باب مسائل ارزشی و اخلاقی دانسته اند. عدّه ای با پذیرش جامعیّت اعتدالی قرآن را کتاب هدایت گر انسان در امور مادی و معنوی معرفی کرده اند. در این میان در نگاه عرفانی ابن عربی، معروف به شیخ اکبر به عنوان اندیشمند، فیلسوف، عارف و صوفی بزرگ جهان اسلام که در علوم مختلفی نظیر فلسفه و عرفان تبحّر خاصی داشته اند، ایشان ضمن پذیرش جامعیّت مقایسه ای و اعتدالی و ردّ جامعیّت حداقلی، دیدگاه جدیدی با عنوان جامعیّت قرآن به فراخور فهم مخاطبان مطرح کرده اند که بیانگر رمز جاودانگی قرآن در هر عصر و مکانی است.