تاثیر رویکردهای نوین تامین مالی لجستیک بر پایداری زنجیره تامین در صنایع خودروسازی

صنعت خودروسازی به‌عنوان لوکوموتیو صنایع تعبیر شده است. در ابتدای قرن بیستم موتور محرکه رشد و توسعه اقتصادی صنعتی جهان سرمایه‌داری بوده و بر همین اساس برخی از کشورها (نظیر ژاپن، کره جنوبی و ...) در نیمه دوم قرن بیستم، برنامه‌های توسعه اقتصادی خود را بر مبنای توسعه صنعتی یا توسعه صنعت خودرو و حمایت از آن طراحی نموده‌اند. صنعت خودرو‌سازی کشورمان با قدمت بیش از 50 ساله خود، تاکنون شاهد فراز و نشیب‌های بسیاری بوده است. این صنعت به دلیل ارتباط گسترده با زنجیره‌ی بالادستی و پایین‌دستی خود و همین‌طور جایگاه ارزشمندی که در شبکه تولید صنعتی و خدمات پس از فروش دارد، از اهمیت بسیاری برخوردار بوده و از شاخصه‌ای توسعه‌یافتگی محسوب می‌شود. صنعت خودرو‌سازی در ایران با داشتن سهم 18 درصدی از ارزش‌افزوده کل صنعت و سهم حدود 3.5 درصدی در تولید ناخالص داخلی، نقش پررنگی در اقتصاد ملی ایفا می‌نماید. صنعت خودروسازی شامل صنایع قطعه‌سازی، مجموعه‌سازی،‌ خودروسازی، خدمات مهندسی/ مالی، خدمات پس از فروش و صنایع جانبی خودرو می‌باشد، این موارد کلیه بخش‌های زنجیره ارزش را در برگرفته و انواع فعالیت‌های صنعتی هر دو بخش قطعه‌سازی و خودروسازی را شامل می‌گردد. به‌واسطه گستردگی، زنجیره تامین صنعت خودروسازی یکی از پیچیده‌ترین، گسترده‌ترین و جهانی‌ترین زنجیره‌های تامین محسوب می‌شود و لجستیک در این مراحل نقش منحصربه‌فرد و به سزایی ایفا می کندو درنهایت موفقیت صنعت خودروسازی به ثبات لجستیک و زنجیره تامین تولید خودرو بستگی دارد. مدیریت لجستیک جزء مهمی از مدیریت زنجیره تامین (smc) می‌باشد. ابزارهای تامین مالی سنتی در این بنگاه‌ها (سرمایه و بدهی و یا فروش دارایی) از انعطاف‌پذیری لازم برخوردار نبوده و هزینه بالایی برای بنگاه ایجاد می‌کنند؛ بنابراین با به‌کارگیری ابزارهای نوین تامین مالی، انعطاف‌پذیری لازم را در تامین مالی این موسسات ایجاد کرده و ریسک آن‌ها را کاهش داد. روش تحقیق در این پژوهش به‌صورت اسنادی و کتابخانه‌ای بوده است. تامین مالی تولید به‌ویژه در شرایط تورمی اقتصاد از موانع کسب‌وکاروتوسعه است که بر اساس آن تامین مالی در صدر سه اولویت برجسته موانع کسب‌وکار و تولید به‌خصوص پایداری شبکه لجستیک و زنجیره تامین قرار دارد. تکمیل زنجیره تامین مالی تولید و شبکه بانکی پشتیبان، دو گامی است که ثبات زنجیره و به دنبال آن تحقق تولید پایدار را در پی خواهد داشت.