تجارب زیسته ی دبیران مراکز متوسطه حرفه‌ای در مورد اشتغال افراد دارای ناتوانی هوشی خفیف: یک مطالعه ی پدیدارشناختی

علیرغم وجود قوانین و برنامه‌های اشتغال و حمایت و پشتیبانی از افراد دارای نیازهای ویژه، همچنان این افراد، نرخ اشتغال کمی دارند. مطالعات نشان می‌دهد حدود 12 درصد جمعیت ایران را افراد با نیازهای ویژه تشکیل می‌دهند و نرخ بیکاری این افراد بیش از 63 درصد است. افراد دارای ناتوانی هوشی، یکی از مهم‌ترین گروه‌های دارای نیازهای ویژه هستند که از نظر اشتغال، وضعیت بسیار بحرانی‌تری نسبت به سایر گروه‌ها دارند. اشتغال افراد دارای ناتوانی هوشی خفیف، یکی از اهداف اصلی آموزش‌و پرورش استثنایی است و بررسی تجارب زیسته ی دبیران، نقش مهمی در آشکار شدن وضعیت اشتغال این افراد دارد. هدف پژوهش حاضر، تبیین تجارب زیسته ی معلمان مراکز متوسطه حرفه‌ای، در مورد اشتغال افراد دارای ناتوانی هوشی خفیف است. این پژوهش از نوع کیفی بوده و با روش پدیدارشناسی اجرا شد. جامعه آماری پژوهش، کلیه دبیران مراکز متوسطه حرفه‌ای شهر اصفهان بودند که در سال تحصیلی 1402-1401 تدریس داشته اند. از بین دبیران این مراکز 12 نفر بر اساس نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و تا زمانی که دیگر موضوعات جدیدی به دست نیامد، جمع‌آوری اطلاعات ادامه یافت. شیوه گردآوری اطلاعات، استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته بود و برای تحلیل داده‌ها از روش کلایزی استفاده شد. نتایج مصاحبه‌ها شامل 4 مضمون اصلی (عدم‌حمایت جامعه، ناکارآمدی آموزش‌وپرورش استثنایی، عدم‌حمایت‌ خانواده، ویژگی‌های شخصی افراد دارای ناتوانی هوشی) و 13 مضمون فرعی بود. نتایج پژوهش حاضر، زمینه را برای شناسایی مشکلات دانش‌آموزان ناتوان هوشی و والدین آن‌ها و متخصصان فراهم می‌آورد و از این طریق می‌تواند در اتخاذ تدابیر حمایتی ‌و‌ درمانی‌ مفید ‌باشد.