اثربخشی آموزش توانمندسازی حرکتی– روانشناختی بر مهارتهای اجتماعی و رفتارهای تکانشی نوجوانان با معلولیت بینایی شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش توانمندسازی حرکتی – روانشناختی بر مهارت های اجتماعی و رفتارهای تکانشی نوجوانان با معلولیت بینایی شهر اصفهان بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، پیش آزمون، پس آزمون با یک گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان با معلولیت بینایی شهر اصفهان بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابتدا هر دو گروه به وسیله پرسشنامه مهارت های اجتماعی ایندربیتزن و فوستر (1992) و مقیاس تکانشگری بارت (2004) مورد پیش آزمون قرار گرفتند، در ادامه، جلسات توانمندسازی حرکتی– روانشناختی طی 8 جلسه انجام شد. پس از اتمام جلسات، پس آزمون برای گروه آزمایش و گروه گواه انجام شد. یافته‌ها بیانگر این بود که برنامه‌ی توانمند سازی حرکتی– روانشناختی بر مهارت های اجتماعی و رفتارهای تکانشی نوجوانان با معلولیت بینایی شهر اصفهان موثر بوده است (p<0/05). این پژوهش نشان داد که برنامه‌ی توانمندسازی حرکتی– روانشناختی، بر مهارت های اجتماعی و رفتارهای تکانشی نوجوانان با معلولیت بینایی موثر بوده و این مداخله می‌تواند در افزایش بهبودی و توانبخشی معلولین بینایی مورد توجه قرار گیرد.