بررسی و ارتقا مکانیزم‌های تحمل پذیری خطا در شبکه‌های حسگر بی سیم زیر آبی

وجود حسگر‌ها در دریا ها و اقیانوس‌ها جهت جمع آوری داده ها و ارسال آن ها در ماموریت های زیست محیطی، اکتشافی، نظامی و... مهم و ضروری است. از این رو طول عمر و کارایی این شبکه ها و حسگر ها برای دستیابی به نتایج و اهداف موردنظر مورد اهمیت برای کارفرمایان و مدیران شبکه می باشد تا با کاهش مصرف انرژی گره‌ها و بالا بردن تحمل خطا و قابلیت اطمینان آن ها؛ عملیات با موفقیت و هزینه پایین پایان پذیرد. در این پروژه با بررسی و مقایسه چندین مکانیزم، برای افزایش تحمل خطا به روشی ترکیبی و ایده آل دست خواهیم یافت. در راه رسیدن به‌این روش پیشنهادی ابتدا مدل شبکه را گرافی تعیین کرده‌ایم که از محیط شبیه سازی opnet برای پیاده سازی و دستیابی به نتایج بهره برده ایم. مراحل روش پیشنهادی به ترتیب اجرای الگوریتم ژنتیک،انجام تابع برازندگی و استفاده از پروتکل مسیریابی چند مسیری می باشد.کارایی روش پیشنهادی با دو مکانیزم dd و seem مقایسه شده‌است. شبیه-سازی را در دو حالت، مختلف یکی در شرایط عادی شبکه و دیگری با 30 تزریق عمدی خطا به شبکه انجام شده‌است. 3 معیار نسبت تحویل داده، میانگین تاخیر انتها به انتها و طول عمر شبکه جهت مقایسه و تحلیل مورد ارزیابی قرار گرفته است. روش پیشنهادی تاخیر را در مقایسه با seem حدود 20 درصد و در مقایسه با dd ، 32 درصد کاهش داده است ، در روش پیشنهادی به دلیل توزیع مصرف انرژی، طول عمر شبکه در مقایسه با dd حدود 25 درصد و در مقایسه با seem حدود 10 درصد افزایش می یابد. مسیریابی چند مسیری افزایش قابلیت اطمینان و تحمل پذیری خطا را به همراه دارد با استناد به مشاهدات ما از نمودار های به دست آمده از الگوریتم‌ها و مقایسه آن با روش مدنظر، افزایش تحمل خطا و قابلیت اطمینان در روش پیشنهادی نسبت به دو روش دیگر موفقیت آمیز بوده است.