مروری بر شبکه های حسگر بیسیم زیر آب

شبکه حسگر بی سیم زیر آبی) uwsn ( اکنون یک زمینه پژوهشی داغ در دانشگاه و صنعت میباشد که همراه با کاربردهای زیرآبی همانند رهگیری اقیانوسی و کاوش در بستر دریا است. به کار گیری uwsn ها شامل محدودیتها و چالشهای زیادی میباشد ؛ تداخل بالای اقیانوس و نویز، تاخیر انتشار زیاد، پهنای باندکم ،توپولوژی شبکه پویا از آن جمله می باشد. مخابرات زیر آب از طریق کابلهای ارتباطی یک فناوری رقابتی مانده است و هزینه گسترش شبکه حسگر زیر آب ) uwsn ( همچنان بسیار زیاد می باشد و به عنوان یک جایگزین، مخابرات بی سیم زیر آب پیشنهاد شده است. یک پروتکل مسیریابی می تواند به طور موثری دادههارا از گره منبع به گره مقصد در شبکه انتقال دهد. در این مقاله پروتکلهای مسیر یابی برای uwsn ها مورد بررسی قرار گرفته و مروری بر مخابرات آکوستیک و مغناطیس القایی که برای شبکه زیر آبی بیشترین استفاده را دارند ارائه می دهد. پژوهشهای اولیه نشان داد که مخابرات فرکانس رادیویی) rf ( و مغناطیس القایی ) mi ( نرخ داده بیشتری در مخابرات میدان نزدیک بدست میآورد. مخابرات نوری هنگامی که محدود به موقعیت یابی در مسیر دید باشد، عملکرد مناسبی دارد. مخابرات آکوستیک اجازه برد طولانی انتقال را میدهد. هر چند از تلفات انتقال و اعوجاج سیگنال متغیر با زمان،که وابسته به محیط است در امان می باشد. عوامل محیطی شامل شوری، دما، فشار، عمق فرستنده و گیرندهها و هندسه محیط می شود. مخابرات آکوستیک برای کاربردهایی استفاده می شوند که نیاز به برد ارتباطی طولانی دارند در حالی که مخابرات مغناطیس القایی برای ارتباط بی درنگ استفاده می شود. پروتکلهای مسیر یابی کنونی به سه گروه پروتکلهای مبتنی بر انرژی، پروتکلهای مبتنی بر دادهها و پروتکل های مبتنی بر اطلاعات جغرافیایی دسته بندی می شوند. این مقاله، به مرور پروتکلهای مسیریابی زیر آبی که در سالهای اخیر ارائه شده اند میپردازد و مزایا و معایب هرکدام را ارئه می دهد. علاوه بر همه موارد مذکور، تبادل بین ویژگیهای زیرآبی، فناوریهای مخابرات بی سیم و کیفیت ارتباطی مشخص می گردد.