بررسی فناوری های نو ظهور و الگوریتم های مسیریابی در شبکه های روی تراشه

سیستم روی تراشه، یک مدار مجتمع است که تمام اجزای پردازشی ضروری را در یک تراشه واحد ترکیب می‌کند و یک راه‌حل کامل سیستم را ارائه می‌دهد. شبکه روی تراشه یک زیرساخت ارتباطی مقیاس‌پذیر، پرتوان و کارآمد را ارائه می‌دهد. یک شبکه روی تراشه باید پیام‌های حیاتی را از یک برنامه بلادرنگ در مهلت‌های زمانی مشخص ارسال کند. نقض این الزام ممکن است کل عملیات سیستم را به خطر بیندازد. توپولوژی، مکانیسم سوئیچینگ و الگوریتم مسیریابی سه مورد مهم در طراحی یک شبکه روی تراشه هستند. توپولوژی نحوه اتصال گره‌ها (عناصر پردازش) در شبکه را مشخص می‌کند. توپولوژی‌های متعددی از جمله مش، توروس، درخت و پروانه پیشنهاد شده است. مسیریاب‌ها اجزای اصلی شبکه روی تراشه هستند. یک معماری مسیریاب معمولی از یک داوری، بافر، تقاطع، منطق مسیریابی، کانال‌های مجازی، پورت‌های ورودی و خروجی تشکیل شده است. بافرها به‌عنوان ذخیره‌سازی برای نگهداری بسته‌ها استفاده می‌شوند، زیرا آن‌ها منتظر منابع موردنیاز خود هستند. استفاده از بافرها در مسیریاب‌ها و مصرف انرژی برای جلوگیری از بن‌بست و توان کم است. در این مقاله، فناوری‌های نوظهور و الگوریتم‌های مسیریابی در شبکه‌های روی تراشه معرفی می‌شوند.