کیفیت آموزش عالی؛ منظر ذی نفعان

آیا ارزیابی به چرخ پنجم آموزش عالی ما بدل شده است؟ به نظر می رسد چنین باشد: ارزیابی، امری اداری وصوری گشته به جای امر اجتماعی. کیفیت، اکنون گفتار سردی شده است. وقتی می گوییم ارزیابی وتضمین کیفیت، به احتمال زیاد چنگی به دل خیلی از ذی نفعان واقعی نمی زند و شاید اگر به ما هم گوش بدهند در چشمان شان نومیدی می بینیم. کیفیت یک انتخاب اجتماعی و یک نشان اجتماعی است و در آموزش عالی این محقق نشده است. ارزیابی بنا به تعریفی که در شجره نامه اش آمده ،یک پرس وجوی اجتماعی است ورسیدگی اجتماعی؛ به نحوی که شواهد لازم برای همه ذی نفعان فراهم شود ، همه تردید ها برطرف شود و اطمینان کافی برای شان فراهم آید و در دل بگویند آهان این همان آموزش عالی است که ما می خواهیم و مرهمی است برای زخمهای مان و پاسخ موثری است برای نیازهای جاری وآتی مان. در این مطالعه با روش فراتحلیل مطالعات پیشین نویسنده ودیگر محققان ، بررسی می کنیم که چه کنیم تا کیفیت آموزش عالی همه آن چیزهایی باشد که استادان، خبره های موضوع، منتقدین، کاربران نهایی ، دانش آموختگان، استخدام کنندگان ، بازار کار و نمایندگی های اجتماعی دنبالش می گردند وهمه آنهایی که منابع وسرمایه های لازم بری گردش چرخ آموزش عالی فراهم می کنند. پارادایم های بدیل مثل تفتیش وبازرسی، رتبه بندی ، اعتبارسنجی و ...مقایسه وبررسی می شود و نهایتا مدل سیاستگذاری بر مبنای ظرفیت سازی، شبب دهی و مشوق گذاری، به تفصیل بیان می شود.