تاثیر شش هفته تمرین استقامتی بر سطوح nf-κb بافت پانکراس موش-های نر ویستار دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

دیابت یکی از بیماری های التهابی و با شیوع بالا در کل دنیا می باشد، پروتئین nf-κb یکی از فاکتورهای مهم التهابی است. این تحقیق با هدف بررسی تاثیر یک دوره تمرینات استقامتی بر سطوح پروتئین nf-κb بافت پانکراس موش های دیابتی انجام شد. جامعه آماری تحقیق حاضر موش های آزمایشگاهی بودند. از بین آنها 40 سر موش 10 هفته ای با وزن 20±250 گرم انتخاب و به روش تصادفی ساده به چهار گروه دیابتی-تمرین(dt)، دیابتی-کنترل(dc)، سالم-تمرین و سالم-کنترل(hc) تقسیم شدند. گروه های dt و ht به مدت شش هفته تمرینات استقامتی با شدت 55-50 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه انجام دادند. به موش های گروه های dt و dc دیابت القاء گردید. جهت اندازه گیری سطوح nf-κb از روش الایزا استفاده شد. جهت مقایسه گروه ها از آزمون تحلیل واریانس یک-راهه آنوا و آزمون پیگردی توکی استفاده شد. داده ها در سطح معنی داری 05/0 و با نرم افزار spss-22 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که سطوح nf-κb بافت پانکراس موش های دیابتی در مقایسه با موش های سالم کنترل افزایش معنی داری یافت(05/0>p). تمرین استقامتی بر سطوح گلوکزخون موش های دیابتی تاثیر معنی داری داشت و باعث کاهش معنی دار آن شد(05/0>p). همچنین تمرین استقامتی باعث کاهش معنی دار سطوح nf-κb بافت پانکراس موش های دیابتی نسبت به گروه کنترل آنها شد(05/0>p)، در موش های سالم تغییرات nf-κb بر اثر تمرین استقامتی معنی دار نبود(0/05>p). باتوجه به نتایج این تحقیق ، تمرینات استقامتی موجب بهبود وضعیت گلوکز و کاهش سطوح پروتئین nf-κb در بافت پانکراس موش های دیابتی شده است. از این رو توصیه میشود کاهش میزان التهاب ناشی از دیابت فعالیت های ورزشی بویژه از نوع استقامتی مورد توجه قرار گیرد.