بررسی نگرش انسان و طبیعت در دوران اساطیری (ایران کهن)

اساطیر را بازگوکننده ی حقیقت های مشاهده نشدنی زندگی و گیتی از طریق پدیده های مشهود دانسته اند که همواره بیان گر واقعیت هایی هستند که منطقی در پس آن ها نهفته است، حال از آنجایی که تداوم حیات ایرانیان باستان به نیروهای طبیعت وابسته بود، لذا اسطوره های ایرانیان غالبا بر نیروهایی متمرکزند که در طبیعت دیده می شوند یا طبیعت، آن ها را منعکس می کند چنان که دیده می شود از نظر ایرانیان باستان از میان عناصر طبیعت، گیاهان یکی از شناخته شده ترین اسطوره ها بودند و بیش تر تقدیس می شدند. بنابراین می توان گفت که نوع ارتباط ایرانیان باستان با طبیعت ریشه در اسطوره ها دارد. هدف این پژوهش بررسی نگرش انسان و طبیعت در دوران اساطیری ایران بوده است که کهن‌ترین نمونه‌هایی بازمانده از صورت باستانی اساطیر ایران به اوستا به‌خصوص در یشتها بر می گردد و همچنین توجه به آن را در آثار کهن ایرانی چون شاهنامه ی فردوسی، بوستان و گلستان سعدی، مثنوی معنوی، آثار سهروردی و... می توان دید. بنابراین می توان گفت؛ اقوام ایرانی با سبک های معیشتی مختلف که با سنت ها و حوزه ی جغرافیایی زندگی آنان رابطه دارد، از دانش فرهنگی ژرف و عمیقی در برخورد و همزیستی با طبیعت برخوردارند. این دانش شیوه های همزیستی با طبیعت را به خوبی به ما نشان می دهد