ستیز قرآن و عترت با جهل و خرافه

جهل و خرافه، از گذشته تا کنون مسئله تازه و نوظهوری نیست و در هر شکل، رنگ و لباسی میان مردم با باورها، فرهنگ و زبان‌های مختلف با وجود اشتراک و افتراق ظهور و بروز یافته است. در هر زمان و مکانی، نقطه اشتراک جهل و خرافه باوری میان جوامع مختلف بشری، بی‌توجهی به روابط علت و معلولی و ناتوانی در یافتن علت عقلی برای وقوع پدیده‌هاست که باعث پناه بردن آن‌ها به اموری غیرواقعی و موهوم در توجیه علت رویدادها می‌شود. جهل و خرافه، باورهای باطل و فاقد مبنای علمی و عقلی است که با اصول و ارزش‌های اسلامی در تضاد هستند و اسلام و شرع به شدت با این باورها مخالف بوده و آن‌ها را در تعارض با قوه‌ی عقل و اختیار انسان دانسته است. قرآن از همان آغاز باورهای خرافی را برنتافته و با آوردن آیات متعدد، سعی در زدودن این اوهام از ساحت اندیشه‌ی آدمی داشته است. این مقاله با تعریفی کلی از جهل و خرافه، به بیان دیدگاه اسلام و پیشوایان دین، در این باره پرداخته است و سعی دارد با ارائه‌ی شواهد و آیات قرآنی، باطل بودن این عقاید خرافی را آشکار سازد و با پرداختن به روش و سیره‌ی پیامبر (ص) و ائمه معصومین (ع) از جنبه‌ی مبارزه با خرافه و جهل، اهمیت مقابله با افکار خرافی را تا حدی ممکن سازد.