مطالعه مناجات های باب سوم صحیفه علویه از منظر قرآنی

خداوند متعال برای رهایی انسان، از دردهای جسمی و روحی اسبابی قرار داده و یکی از آن اسباب دعا و نیایش می باشد. هدف از پژوهش حاضر مطالعه مناجات های باب سوم صحیفه علویه از منظر قرآنی می باشد. این پژوهش به روش کتابخانه ای انجام گرفته و پس از استخراج مناجات های حضرت با استفاده از کتب لغت و تفسیر از جمله تفسیر فارسی و عربی تفسیر المیزان،تفسیر اطیب البیان،تفسیر مجمع البیان ،تفسیر نمونه و... و ترجمه آیت الله مکارم شیرازی در تفسیر نمونه وکتب اخلاق به تبیین آن پرداخته تا پیام ارزشمند این مناجات ها و دعا هارا به مخاطبان ارائه دهد.پژوهش پیش رو قسمتی از این صحیفه را مورد بررسی و تحلیل قرار داده و مستندات قرآنی آن را ذکر نموده و مناجات های حضرت به همراه تفسیر آورده شده است. حضرت علی (ع) در این باب از نهج البلاغه به مناجات و راز و نیاز با خداوند پرداخته و در خلال آن برخی از مباحث علمی و همچنین موضوعات اخلاقی و فلسفی و همچنین تربیتی و نحوه صحبت با خدای خود را و حتی نحوه استفاده از آیات قرآن در دعاهای خودرا به صورت های متنوع آموزش داده و ما در اولین موضوعی که آنرا مورد بحث قرار دادیم موضوع حرکت کردن و جنبش ماه ،می باشد. امام (ع) به توصیف خداوند در دعای خویش می پردازد وآنرا با نگاه موشکافانه و عمیق و به تناسب دعای خویش بیان می کند که مانند آگاه بودن خداوند که حضرت آنرا در جایگاه خودش بیان می کند.