مرور سیستماتیک پیشینه موجود در حوزه موضوعیِ طراحی الگوی اولویت بندی امور،با تاکید بر استخراج چگونگی طراحی الگوی اولویت بندی امر خیر

فقدان سیاستگذاری در حوزه سازماندهی اقدامات خیر در کشور سبب گردیده است که کلیت دامنه دار و موسع خیرخواهی و نیکوکاری، با کاستی هایی در حوزه اثربخشی مواجه باشد که خود ناشی از عوامل و دلایل متعدد از جمله فقدان طراحی الگویی تدقیقی جهت اولویت بندی اقدامات خیر می باشد. پژوهش حاضر بر همین اساس در صدد بوده است که با بررسی و مطالعه پژوهش های صورت گرفته و سازوکارهای خیریه های داخلی و جهانی موجود،به روش مرور سیستماتیک و با تکنیک های مقایسه قریب و بعید و تکنیک وارونه سازیِ نظریه زمینه-ای،سایر مدل های طراحی شده جهت اولویت بندی امور در سایر دپارتمان های دانشگاهی،و مکانیسم های طراحی یادشده را،مورد سنخ بندی قرار داده تا به این ترتیب ضمن هم فزایی در طراحی مدل اولویت بندی،از تکرار نواقص موجود در این حوزه جلوگیری نموده و مقدماتی ایده-پردازانه را برای طراحی مدل اولویت بندی اقدامات خیر،در اختیار پژوهشگران و سیاست گذاران قرار دهد.یافته های این پژوهش که برآمده از مرور سیستماتیک 167نمونه،از 5رشته آکادمیک،20خیریه و 24تجربه دولتی یا سازمانی بوده است نشان می دهد که مدل های اولویت بندی موجود از دو سنخ عمدۀ الف)شاخص محور با روشِ از پیش موجود و شاخص های بومی و غیر بومی،و ب)روش محور با شاخص های از پیش موجود و شاخص های غیر بومی می باشد و کاستی های آنها عبارتند از:الف)سیستماتیک نبودن یا تقلیل گرایانه بودنِ تحقیقات پیشینه،و نادیده گرفتن الگویی چند وجهی جهت اولویت بندی امور،آنچنان که ناظر بر سایر ابعاد بینارشته ایِ اقتصادی،اجتماعی،و فرهنگی آن امور باشد،ب)فقدان رویکرد بومی در طراحی الگوی اولویت بندی امور در برخی از مطالعات،و فقدان رویکرد بومی در طراحی شاخص های اولویت-بندی امور در دیگر مطالعات و ج)تقلیل روشی در حصول الگوی نهاییِ روش شناختی برای اولویت بندی امور.در نتیجه تحقیقات پیشِ رو به منظور توسعه معرفت در این زمینه نیازمند رفع کاستی های سه گانه یاد شده است.