واکاوی اثربخشی فعالیت های نیکوکارانه بر کاهش آسیب اجتماعی روسپیگری زنان

روسپیگری یکی‌از معضلات اجتماعی‌است که طیف‌وسیعی از‌‌ زنان به‌‌دلایل‌مختلف درسطح جهان به‌آن روی‌آورده‌اند.برآورد آسیب‌های نشات گرفته از آن،دولت های‌جهان را برآن‌داشته که اقدامات قانونی در‌جهت لغو و یا نظارت بر تن‌فروشی زنان دنبال‌کنند ولی‌آنچه‌مشهود‌ است تاثیری در روند روبه‌رشد ویا کنترل شرایط حاصل ازآن نداشته‌است.لذا همزمان با اقدامات قانونی دراین کشورها،سازمان های مردم‌نهاد‌‌و‌موسسات‌ خیریه با رویکرد کمک به زنان‌روسپی در جهت کاهش آسیب‌ها و کمک به خروج آنان ازاین عرصه به رسمیت‌شناخته شده‌اند.درکشور ما ایران ،روسپیگری به خودی‌خود جرم شناخته‌نشده ولی افعال مرتبط دیگر با آن در قالب عناوینی چون زنا،تقبیل، مضاجعه و....جرم‌انگاری شده‌اند و در نتیجه خلاءقانونی دراین زمینه دیده‌می‌شود.لذا با افزایش‌آمار روسپیگری درکشور و نقصان رویکرد قانونی و باتوجه به تجربه‌دیگر کشورها در خصوص ورود خیریه‌ها به این عرصه ومیزان‌اثربخشی آنان‌‌،لزوم بررسی این موضوع مشهود‌ می‌باشد.در این مطالعه با روش توصیفی– تحلیلی و ابزار کتابخانه‌‍‌‌ای،مطالعه اسنادی و در بخشی مصاحبه،‌به بررسی این موضوع و ارائه راهکار بومی پرداخته‌شده‌است.