مقایسه تاثیر شش هفته تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر سرعت، قدرت و توان دختران نوجوان شناگر دارای ضعف اندام تحتانی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر 6 هفته تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر سرعت، قدرت و توان دختران نوجوان شناگر دارای ضعف اندام تحتانی انجام شد. جهت انجام این مطالعه 24 دختر نوجوان شناگر با ضعف اندام تحتانی در دو گروه تمرینات پلایومتریک در خشکی )سن: 71/0 ± 83/11 سال، قد: 06/0 ± 60/1 متر، وزن: 38/5 ± 91/52 کیلوگرم، شاخص توده بدنی: 66/1 ± 62/20 کیلوگرم بر متر مربع، سابقه ورزشی: 31/1 ± 91/2 سال( و تمرینات پلایومتریک در آب )سن: 77/0 ± 33/12 سال، قد: 03/0 ± 62/1 متر، وزن: 03/4 ± 91/54 کیلوگرم، شاخص توده بدنی: 12/1 ± 74/20 کیلوگرم بر متر مربع، سابقه ورزشی: 30/1 ± 66/3 سال) انجام شد. پس از کسب رضایت از والدین و انتخاب آزمودنی ها، قدرت فلکشن و اکستنشن ران با دینامومتر جهت شناسایی شناگران با ضعف اندام تحتانی انجام شد. سپس توان با آزمون سارجنت ارزیابی شده و سرعت شنای 25 متر در آب ارزیابی شد. پس از آن آزمودنی ها در دو گروه تمرینات پلایومتریک در خشکی و آب تقسیم شده و تمرینات را به مدت 6 هفته انجام دادند. بعد از اتمام تمرینات، مجددا ارزیابی هاپیش آزمون مجددا انجام شد. نرمال بودن توزیع داده ها با آزمون شاپیروویلک بررسی شد. همچنین از آزمون های تحلیل کوواریانس و تی همبسته جهت بررسی تفاوت بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. بررسی ها با نرم افزار spss 24 انجام شد. نتایج نشان داد هر دو برنامه تمرینی در خشکی [05/0≥p] و آب [05/0≥p] اثر معنی داری در بهبود قدرت، سرعت و توان داشتند. همچنین نتایج مربوط به مقایسه دو گروه تفاوت معنی داری را در متغیرهای سرعت شنا [02/0=p]، قدرت فلکشن ران [01/0=p] و توان [002/0=p] نشان داد اما این تفاوت در متغیر قدرت اکستنشن ران [05/0