تاثیر تمرین قدرتی و استقامتی برمیزان igf-1 در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال

هدف: تغییرات شاخص igf-1 در افراد سالم و مبتلایان به بیماری سرطان متفاوت است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک برنامه ی تمرین قدرتی و استقامتی بر میزان igf-1بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال بود. روش شناسی:20 بیمار(زن و مرد) در دسترس با میانگین سنی 45/21± 61/53 سال و میانگین وزنی35/9±9/70 کیلوگرم انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. هر گروه شامل 6 مرد و 4 زن بود ابتدا در مرحله پیش آزمون از آزمودنی ها 9 سی سی خون برای سنجش میزان igf-1 گرفته شد. آزمودنی های گروه تجربی تحت یک برنامه ی تمرین قدرتی و استقامتی فزاینده و به مدت 3 ماه قرار گرفتند. در این مدت گروه کنترل تحت هیچ برنامه تمرینی قرار نگرفتند. پس از 14 هفته اجرای برنامه ، نمونه خونی مجدداً اخذ شد. داده ها با استفاده از آزمون t زوجی وتحلیل کوواریانسی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: با توجه به یافته های پژوهش این نوع تمرینات هرچند به کاهش مقادیرigf-1 در گروه تجربی منجر شد ولی تاثیر معناداری در مقایسه با گروه کنترل نداشت (p˂0.05). بحث و نتیجه گیری: تغییرات شاخص igf-1 به تنهایی نمی تواند بیان کننده تاثیر فعالیت ورزشی بر بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال باشد بهتر است تغییراتigf-1 در مقایسه با پروتئین های اتصالی به آن به ویژه پروتئین 3 در اینگونه بیماران مورد ارزیابی قرار بگیرد تا شاخص مطمئن تری برای سنجش آثار تمرین های ورزشی در این افراد باشد.