برنامه ریزی شهری، مدیریت پویا، اقتصاد دانش‌بنیان

اداره مطلوب شهرها مخصوصا کلان شهرها بدون مدیریت یکپارچه شهری امکان‌پذیر نمی‌باشد و مدیریت یکپارچه شهری همان نگاه سیستمی است که مولد نگاه استراتژیک می‌باشد. یکی از مهم ترین راهبردهای کلیدی کشور در مسیر تحقق اقتصاد دانش بنیان، توجه به مدیریت پویا در پرتو برنامه ریزی شهری است که مستلزم وجود سرمایه انسانی و توسعه آن طی زمان است. در این راستا هدف پژوهش حاضر، تبیین نقش مدیریت پویا در پرتو برنامه ریزی شهری در تحقق اقتصاد دانش بنیان است. اقتصاد دانش بنیان، استفاده از دانش برای ایجاد کالاها و خدمات است که بر اهمیت مهارت در یک اقتصاد خدماتی تاکید دارد. کیفیت زندگی یک فرد به حقایق عینی و خارجی زندگی اش و دریافت ها و ادراکات درونی و ذهنی او از این عوامل و نیز از خودش وابسته است.بهبود کیفیت زندگی در یک مکان خاص و یابرای اشخاص و گروه های خاص همواره کانون اصلی توجه برنامه ریزان بوده است. در واقع بهبود کیفیت زندگی در هر جامعه ای، یکی از مهم ترین اهداف سیاست های عمومی آن جامعه می باشد. در سال های اخیر مطالعات پیرامون کیفیت زندگی به طور عمده بر ماهیت شهری تمرکز کرده و بحث بر روی کیفیت زندگی شهری در میان تحقیقات و مطالعات تجربی رواج یافته است. بدون شک تمایل جمعیت در سرتاسر جهان برای تمرکز یافتن در شهرها, یکی از دلایل اصلی تقویت این جریان مستقل در تحقیقات بر روی کیفیت زندگی می باشد. در این مقاله به روش کتابخانه‌‌‌‌ای و به شیوه توصیفی-تحلیلی چالش‌های برنامه‌ریزی استراتژیک در برنامه‌ریزی شهری با رویکرد مدیریت پویا و اقتصاد دانش‌بنیان مورد بررسی قرار گرفته است که یافته‌های آن شامل بررسی؛ برنامه‌ریزی استراتژیک، برنامه‌ریزی شهری و عناصر اصلی آن، استراتژی برنامه‌ریزی، برنامه‌ریزی استراتژیک، برنامه‌ریزی شهری، ضرورت اتخاذ رویکردهای نوین در تهیه برنامه‌های توسعه شهری در پرتو مدیریت پویا و اقتصاد دانش بنیان، مهم‌ترین چالش‌های پیش روی نظام برنامه‌ریزی شهری ایران، راهکار فائق آمدن بر ناکارآمدی‌ها در حیطه برنامه‌ریزی شهری می‌باشد.