نگاهی به نقش قناعت و خوداتّکایی در سامانۀ آماد و پشتیبانی نزاجا در جنگ تحمیلی

چکیدهادبیّات پایداری، درخت باروری است که ریشه‌های آن در عمق فرهنگ و ادب ایران گسترده شده و سپس به مناسبت در هر زمانی، میوه‌ای داده و سایه‌ای گسترانده و به زندگی، زیبایی و معنا بخشیده است. پایداری در حکم فضایی به بی‌کرانگی تاریخ فرهنگ و هنر ایران است که انواع مختلف ادبی در این فضا رشد کرده‌اند. پس از انقلاب اسلامی و آغاز جنگ تحمیلی، رویکرد مقاومت در برابر سلطه، در تمام دوران جنگ، جلوۀ راستین خود را نشان داد. بدون شک، نقش پایداری و مقاومت باعث شد تا کشور بتواند بدون توجّه به پشتیبانی قدرت‌های جهانی و باتکیه‌بر توانمندی‌های داخلی، همگام با تعریف جدیدی از قناعت و خوداتّکایی، به مدّت هشت سال جنگ را اداره نماید و پشتیبانی از آن را انجام دهد. در این راستا، نیروهای مسلّح جمهوری اسلامی ایران، براساس الگوها و توانمندی‌های داخلی و استفاده از ظرفیت‌های بومی، به پشتیبانی از رزمندگان اسلام پرداخته و حماسه‌ای عظیم را خلق کردند. یکی از مهم ترین و اصلی‌ترین مولّفه های توان نظامی و قدرت نیروهای مسلّح ، سامانۀ آماد و پشتیبانی است. آماد و پشتیبانی نزاجا در دوران دفاع مقدّس با تاکید بر نیازمندی های تجهیزات عمده و نیروهای عملیاتی رزمی، هماهنگی در پشتیبانی در بین سطوح راهبردی، تاکتیکی و عملیاتی، ماموریت خود را به سرانجام رسانده است. یکی از حوزه هایی که در جای خود از اهمیت ویژه ای برخوردار است ، حوزۀ آمادرسانی و پشتیبانی نزاجا (نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران) است. با نگاهی به تجربه‌های دفاع مقدّس، می‌توان دریافت که خودکفایی و خوداتّکایی نیروهای مسلّح در تولید اقلام آمادی، از نقاط قوّت آماد و پشتیبانی نزاجا می‌باشد که تقویت آن به تقویت بنیۀ دفاعی کشور می‌انجامد.