بررسی هیستومورفومتری بیضه و غلظت تستوسترون موش های صحرایی جوان به دنبال تجویز کوتاه مدت و بلند مدت دانه کنجد

زمینه و هدف: دانه کنجد حاوی ترکیبات فیتواستروژنی و آنتی اکسیدانی میباشد و در طب سنتی جهت افزایش قدرت باروری مردان مورد استفاده قرار میگیرد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر دانه کنجد بر ساختار هیستومورفومتری بیضه و غلظت تستوسترون در موش صحرایی جوان بالغ بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه، 20 سر موش صحرایی نر جوان بالغ(2 تا 4 ماهه) به 4 گروه شامل: کنترل 30 روزه، تیمار 30 روزه، کنترل 60 روزه، و تیمار 60 روزه تقسیم شدند .هر سر روزانه 28 گرم پلت شامل 5/8 گرم دانه کنجد و 5/19 گرم پلت (به ترتیب 30 و 70 درصد جیره غذایی) دریافت کردند. در پایان دورهی تیمار ، موش‌ها آسان‌کشی شده و پس از خون‌گیری، بیضهها خارج شدند و از نظر وزن، حجم و ابعاد بیضه مورد بررسی قرار گرفتند. سپس، غلظت هورمون تستوسترون در سرم و همچنین پارامترهای بافتی بیضه از لحاظ هیستومورفومتریک با استفاده از رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین (h&e) ارزیابی شدند. یافته‌ها: تجویز دانه کنجد در گروه تیمار 30 روزه باعث افزایش معنی دار وزن بدن نسبت به گروه کنترل گردید (05/0>p). در حالی که حجم و وزن بیضه در گروه تیمار 60 روزه افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل داشت (05/0>p). تجویز دانه کنجد در گروه‌های تیمار 30 و 60 روزه باعث افزایش معنی‌دار میانگین تعداد سلولهای مختلف رده اسپرماتوژنیک و شاخص های tdi(ضریب تمایز لوله ای) و si (ضریب اسپرمیوژنز) در بافت بیضه نسبت به گروه‌های کنترل خود شد (05/0>p). همچنین، به دنبال تجویز دانه کنجد، هورمون تستوسترون فقط در موش‌های تیمار 60 روزه افزایش معنی‌داری نسبت به کنترل نشان داد (05/0>p). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، تجویز کوتاه مدت و بلندمدت دانه کنجد به موشهای صحرایی باعث بهبود شاخص های هیستومورفومتری بیضه در موش های صحرایی می شود.