تغییرات فیزیکی و ژنتیکی موثر بر اسپرم سگ و تاثیرات آن بر روی باروری

در دامپزشکی مدرن موضوع ناباروری و عدم توانایی تولید مثل یکی از مهم ترین موضوعات مورد بحث در تمام کشور های دنیا می باشد.ناباروری در دام های کوچک از جمله مواردی می باشد که در سال های اخیر بسیار بیشتر از قبل مورد توجه قرار گرفته و تحقیقات زیادی بر روی علل و عوامل موثر بر روی ناباروری دام کوچک انجام گرفته است.ارزیابی باروری سگ نر باید با معاینه کامل فیزیکی و ارزیابی تعداد کل اسپرم، زنده ماندن و مورفولوژی شروع شود.آزمایشات کمکی،مانند سونوگرافی و سطح هورمون سرم،ممکن است به شناسایی علت پارامتر های غیر طبیعی مایع منی کمک کند.در این مقاله مروری سعی بر این است که برخی از این عوامل موثر بر ناباروری در سگ های نر را مورد بررسی قرار دهیم.عوامل ناباروری گوناگون هستند و می توانند به صورت ژنتیکی یا فیزیکی باشند. همچنین می توانند از ابتدای تولد منجر به ناباروری شوند و یا پس از مدتی منجر به عدم توانایی تولید مثل در حیوان بشوند.در گزارشی که در سال 2020 بر روی 61 قلاده سگ نابارور که قبلا سابقه باروری طبیعی داشته اند امده است که پارامتر های مایع منی در تمام سگ ها خارج از محدوده مرجع بوده است و بیشتر الیگواستنو-تراتوزواسپرمی مشاهده شده است و همچنین سه مورد آزواسپرمی مشاهده شده است.30 قلاده از این نمونه ها هیچ مشکل سیستمیک و فیزیکی در اندام تناسلی نداشتند و علت ناباروری آن ها، دژنراسیون بیضه به عنوان علت احتمالی ناباروری آن ها عنوان شد.در 20 سگ نیز bph تشخیص داده شد.برخی عوامل دیگر مثل کم کاری تیرویید، سابقه بابزیوز، درمان طولانی با کتوکونازول،پروستاتیت مزمن، آدنوکارسینوم پروستات،اپیدیدیمیت و انزال رتروگراد هم تشخیص داده شد اما علت ناباروری اکتسابی تقریبا در نیمی از سگ ها قابل شناسایی نبود.در موارد دیگر ناباروری اغلب با بیماری های مربوط به پروستات همراه بود.