گزارش 11 مورد درمان موثر تومور مقاربتی قابل انتقال سگ‌سانان (ctvt) طی سال‌های 1397 تا 1398 در بیمارستان تخصصی دامپزشکی دانشگاه شهرکرد

مقدمه تومور مقاربتی قابل انتقال سگسانان(ctvt) یکی از تومورهای شایع در سگ‌سانان بوده و گسترش جهانی دارد. محل رشد تومور مربوط به دستگاه تناسلی سگ‌ها در هر دو جنس نر و ماده می‌باشد، اما به ندرت می‌تواند در سایر قسمت‌های بدن حیوان رخ دهد. بیشترین شیوع tvtدر سگ‌های بالغ 2 تا 5 سال گزارش شده است. این تومور از طریق برخورد مستقیم غشاهای مخاطی منتقل می شود. غشای مخاطی آسیب دیده می‌تواند سبب تسهیل انتقال گردد. بیشترین آسیب پذیری مخاط تناسلی در هر دو جنس در هنگام جفت‌گیری وجود دارد. از این رو جفت‌گیری از فاکتورهای مهم زمینه ساز تشکیل تومور محسوب می‌گردد. توانایی سیستم ایمنی میزبان نقش بسزایی در گسترش این تومور دارد. به گونه‌ای که شدت ضایعات در حیوانات جوان یا حیواناتی که از سیستم ایمنی سرکوب شده برخوردارند بیشتر است. گزارش مورد طی مدت ماه‌های فروردین ماه سال 1397 تا اردیبهشت ماه سال 1398 تعداد 11 قلاده سگ از نژادهای مختلف با علائم درگیری با تومور مقاربتی از جمله خونریزی از ناحیه تناسلی، توده های گل کلمی قرمز و صورتی خون ریزی دهنده و شکننده و خودداری از جفت گیری به کلینیک تخصصی دامپزشکی دانشگاه شهرکرد ارجاع داده شدند. جهت تشخیص تومور از روش تهیه گسترش با استفاده از سواب از ناحیه تناسلی و نمونه‌گیری جهت تهیه مقاطع بافتی استفاده گردید. پس از تشخیص، درمان انتخابی برای این سگ‌ها استفاده از تزریق داخل وریدی داروی وینکریستین سولفات (mg/kg/wk 025/ 0 به مدت 7 هفته) و متوکلوپرامید و پنتوپرازول جهت بهبود عوارض گوارشی داروی وینکریستین بود. که در همه موارد دو هفته پس از شروع درمان اندازه توده ها به شدت کاهش پیدا کرد و از 7 هفته به طور کامل بهبودی حاصل شد. چند ماه پس از درمان و پس از پیگیری های پس از درمان، 11 مورد گزارش شده قابلیت باوروری خود را حفظ کردند. بحث بیمارانی که در مراحل اولیه پیشرفت تومور(خصوصا در مواردی که مدت بیماری کمتر از یک سال بوده است) تحت درمان قرار می‌گیرند بدون توجه به وجود متاستاز 100% بهبودی می‌یابند. در غیر این صورت طول دوره درمان طولانی‌تر و احتمال بهبودی کمتر است. برای این تومور درمان‌های متعددی وجود دارد که هرکدام در شرایط خاص می‌تواند موثرتر باشد و غالباً از ترکیبی از آنها استفاده می‌شود. این درمان‌ها عبارتند از جراحی، پرتو درمانی و شیمی درمانی که معمولاً از داروی ضد میتوزی از جمله وینکریستین سولفات استفاده می‌شود. وینکریستین می‌توانند سبب سرکوب مغز استخوان و بروز عوارض گوارشی شوند. لوکوپنی و استفراغ در 5 تا 7 درصد از بیماران گزارش شده است. فلج موقت به دلیل نوروپتی محیطی دیگر عارضه گزارش شده درمان با وینکریستین سولفات است. معمول ترین عارضه ناشی از درمان با وینکریستین سولفات نکروز بافتی در اثر تزریق اتفاقی خارج رگی این دارو است.