ارزیابی وقوع اتوفاژی در بافت بیضه موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

چکیده مقدمه: دیابت یکی از مهم ترین بیماری های غدد درون ریز بدن می باشد و سالیانه تعداد زیادی از مرگ و میرها را در دنیا سبب می شود.دیابت به عنوان یک بیماری التهابی بسیاری از بافت های بدن از جمله دستگاه تولید مثل نر را تحت تاثیر قرار داده و بستر ساز وقوع ناباروری می گردد.اتوفاژی یکی از مکانیسم های محافظتی سلول در حذف اندامک های فرسوده و آسیب دیده عمل می کند و منجر به بقای سلول ها در حالات و شرایط التهابی می شود.هدف از انجام این مطالعه بررسی نقش اتوفاژی در بافت بیضه متعاقب ایجاد دیابت می باشد. مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی،تعداد 20 سر موش رت نر بالغ با میانگین وزنی 200 گرم به 2 گروه 10 تایی به صورت تصادفی تقسیم شدند.گروه اول به عنوان کنترل روزانه سرم سالین نرمال را به صورت داخل صفاقی و گروه دوم با تزریق استرپتوزوتوسین(45 میلی گرم بر کیلوگرم بر وزن بدن)به صورت داخل صفاقی و تک دوز وارد مطالعه شدند.72 ساعت بعد از تزریق خونگیری از ورید دمی انجام شد و قند خون بالای250 میلی گرم در دسی لیتر به عنوان موش دیابتی در نظر گرفته شد.حیوانات پس از 4هفته نگهداری با تزریق کتامین-زایلازین به صورت داخل صفاقی بیهوش و آسان کشی شدند و بافت بیضه جهت تهیه مقاطع و رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی با مارکرهای اتوفاژی(beclin1،lc3 و p62) استخراج شدند. نتایج: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد القا دیابت تجربی با استرپتوزوتوسین منجر به افزایش رخداد اتوفاژی در بافت بیضه با هر سه مارکر beclin1،lc3 و p62 می گردد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد شرایط دیابتی حاصل از تزریق داروی استرپوزوتوسین می تواند منجر به آسیب بافت بیضه و افزایش پاسخ اتوفاژیک در جهت حفاظت از آسیب های سلولی وارد شده به بافت بیضه در موش شود.