بررسی سامانه حلالی در تولید گرفت عروقی نانولیفی پلی‌یورتان (pu)

بیماری های قلبی-عروقی یکی از علل اصلی مرگ‌ومیر در سراسر جهان است. مهندسی بافت به عنوان یک رویکرد موثر برای ارائه جایگزینی مناسب برای عروق آسیب دیده در نظر گرفته می شود. الکتروریسی در میان روش های مختلف تولید داربست، به ‌عنوان یک روش موثر برای تولید بستر لیفی با ساختار میکرو و نانو که می تواند رفتار ماتریس خارج سلولی بافت طبیعی را تقلید کند، در نظر گرفته می شود. پلی یورتان به دلیل خواص مکانیکی و بیولوژیکی مناسب از جمله الاستیسیته بالا و خون سازگاری، پلیمر امیدوارکننده ای برای کاربرد در تهیه عروق مصنوعی محسوب می شود. در این مطالعه ساختار نانولیفی از پلی یورتان با سه سامانه حلالی مختلف، thf، thf/dmf، thf/dmac بررسی شده است و تاثیر نوع سامانه حلالی بر مورفولوژی الیاف بررسی شده است. نتایج میکروسکوپ الکترونی نشان دهنده فیوزشدگی کمتر و یکنواختی بیشتر الیاف در سامانه حلالی thf/dmf است. در ادامه با این سامانه گرفت عروقی با قطر 6 میلی متر و ضخامت 700 میکرومتر تولید شد.

investigating the solvent system in the fabrication of polyurethane (pu)-based nanofibrous vascular graft

cardiovascular disease is one of the leading causes of death worldwide. electrospinning is regarded as an effective approach to producing micro and nano-fibrous structure, which is capable of mimicking the extracellular matrix of native tissues. polyurethane is considered a promising polymer in the fabrication of vascular grafts due to its proper mechanical and biological properties such as high elasticity and hemocompatibility. in this study, nanostructure polyurethane was prepared via an electrospinning process using three different solvent systems of thf, thf/dmf, and thf/dmac, and the effect of different solvent systems on the fiber morphology. the sem results revealed that less fiber fusing and higher uniformity are visible in thf/dmf solvent system. finally, this system leads to producing a vascular graft with a 6 mm diameter and 700 micrometers thickness.