بررسی جایگاه خیال و اسطوره در سنت داستان پردازی گوسان ها

سنت قصه پردازی از دیرباز بخش جدای ناشدنی هر قوم است که به واسطه ی آن هویت زندگی جمعی معنا می یافت. این قصه ها شامل مفاهیمی مقدس برای هر قوم و یا افسانه هایی بود که ریشه در فرهنگ، ترس ها و یا آمال و آرزوهای هر قوم داشته است. گوسان ها به عنوان افرادی هستند که به واسطه خنیاگری، نقش عمده ای را در تداوم فرهنگ یک منطقه به وسیله روایاتی که درون مایه پهلوانی دارند ایفا می کنند. آنها معمولا از لوازم موسیقی به جهت تاثیر بیشتر داستان های خود در جمع ها و یا در دربار استفاده می کردند و این موسیقی بر غنای داستان های آن ها می افزود. این داستان ها اغلب بر گرفته از آداب، سنت ها، ترس ها و باور های هر منطقه بوده است که گاهی در قالب شعر با وزن خاصی در میان جمع روایت می شده است. مضمون این داستان ها، خاصیت تاثیرگذاری زیادی در میان مردم داشت که می توان آن را به تخیلات و اسطوره های هر سرزمین نسبت داد. در این مقاله سعی داریم تا به روشی توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای، به بررسی دو عامل خیال و اسطوره در سنت داستان پردازی گوسان ها؛ به عنوان قصّه‌پردازانی موسیقی‌دان و بدیهه‌سرایی که به احیا فرهنگ هر سرزمین کمک زیادی کرده اند بپردازیم. در نهایت در میابیم که خیال و اسطوره نقشی محوری را در شکل گیری داستان ها و روایت های گوسان ها ایفا می کند تا بتواند با تحریک ضمیر ناخودآگاه جمعی، نفوذ بیشتری در میان مردمان آن سرزمین داشته باشد و با تداوم داستان پردازی های خود در قالب روایت هایی برگرفته از فرهنگ هر جامعه به حیات آنان کمک می کند.