عنوان: چگونه توانستم کم رویی و کم توجهی حمیدرضا دانش آموز پایه ی دوم دبستان شهید باقری را بهبود ببخشم؟

انسان، موجودی اجتماعی و نیازمند ارتباط با دیگران است و خجالت و کمرویی، مانعی برای این ارتباط و ترقی به شمار می‌آید. این مسئله استعدادها را سرکوب و به قابلیت‌های پنهان آدمی، فرصت بروز نمی‌دهد. لذا پژوهشی با هدف بررسی کم-رویی و علل آن در دانش آموز پایه دوم دبستان شهید باقری روستای احمد کندی انجام دادم روش مورد استفاده در پژوهش حاضر، کیفی، توصیفی تحلیلی می باشد و گردآوری داده‌ها از طریق منابع پژوهشی مانند همکاران، مشاور، همکلاسی‌ها، والدین دانش‌آموز، و منابع معتبر علمی بدست آمد. بسیاری از دانش آموزانی که در مقایسه با هم کلاسی هایشان، در کلاس غیرفعال اند، از نظر آموزشی و اجتماعی از رفتار مناسبی برخوردارند، اما نسبت به دیگر دانش آموزان آرام تر بوده ، از انجام کار با دیگران سرباز می زنند. بعضی از این دانش آموزان به درجات مختلف ، با مشکل خجالتی یا گوشه گیر بودن مواجه اند و عده کمی از آن ها ممکن است به سمت اسکیزوفرنی سوق پیدا کنند. این مقاله حد واسط این دو گروه از دانش آموزان را مد نظر قرار داده است، دانش آموزانی که عموماً به عنوان بچه های کمرو (فاقد اعتماد به نفس و نگران از نظر اجتماعی ) یا گوشه گیر (کسانی که حاضر جواب نیستند، تمایلی به برقراری ارتباط ندارند و خیالباف اند) شناخته می شوند. با ریشه‌یابی مسئله مورد نظر و عوامل موثر در این امر، مشکل کمرویی دانش‌آموز مورد بررسی قرار گیرد نتایج تحقیق حاضر نشان داد با ارائه راهکارهایی مثل محول نمودن مسئولیت‌های مختلف به دانش‌آموز، دادن اعتماد به نفس به وی، تشویق زبانی و اهداء جایزه به او، شرکت دادن وی در فعالیت‌های کلاسی و گروهی مشکل کمرویی قابل حل می‌باشد و می‌توان با تشخیص به موقع و ارائه راه‌حل‌های انتخاب و اجرا شده در وضعیت دانش‌آموز بهبود حاصل نمود. و این راهکارها توانسته است مشکل کمرویی دانش‌آموز را تا حد قابل توجهی کاهش دهد.