چگونه توانستم مشکل املایی و بدخطی دانش آموزانم در دوران پساکرونا را بهبود بخشم؟

اگرچه معضل بدخطی در دانش‌آموزان پدیده تازه‌ای نیست اما این معضل با شیوع کرونا گسترش بیشتری یافت. تقریبا سه سال از جولان ویروس ‌کرونا در کشور می‌گذرد و در طول این مدت شرایط تدریس ‌به دانش آموزان دچار تغییر و تحولات بسیاری شد. آموزش آنلاین هر چند تجربه جدیدی برای دانش‌آموزان بود، اما در این مدت آنها را با چالش های زیادی هم مواجه کرد. بزرگ‌ترین قربانی آموزش به شیوه مجازی، استعدادهای دانش‌آموزان و فراگیری مهارت‌های زندگی بود و تداوم این بیماری آسیب جدی تری به مهارت‌هایی از جمله زیبانویسی و درست‌خوانی کودکان و نوجوانان وارد کرد که بدون شک این آسیب‌ها نقش بسزایی در زندگی آینده آنها و افزایش معضل بدخطی در جامعه خواهد داشت.در اوایل سال تحصیلی و اینکه بعد سه سال مدرسه ها حضوری می شدند با نوشتن انشا آغازین کلاس برای خوش آمدگویی به همکلاسی های خود متوجه شدم که دانش آموزان نسبت به دانش آموزان سالهای گذشته و قبل کرونا دارای خطی نا زیبا و نا متناسب می باشند. با بررسی و نظارت بیشتر و تکالیف انجام شده در کلاس و اظهارات خانواده ها با همکاری و همراهی همکاران عزیزم سرکار خانم بهمنی، سرکارخانم جمعه زاده و معاونین محترم دبستان به فکر پژوهش برای رفع مشکل نا رسا نویسی و بد خطی ایشان برآمدم. با شواهدی که از این مشکل دانش آموزان داشتم با همکارانم تصمیم گرفتم در جهت بهبود خط نوشتاری و درست نویسی به آنها کمک نمایم. در این اقدام پژوهی سعی کردم دانش آموزان روش صحیح نوشتن، مداد در دست گرفتن، شکل صحیح حروف، اندازه حروف، ابتدا و انتهای نگارش حروف و ... را یاد بگیرند. و همچنین برای تقویت عضلات ماهیچه ای دست دانش آموزان و هماهنگ تر شدن بیشتر چشم و دست آنها هنگام نوشتن، فعالیت هایی را در زنگ های هنر انجام دادم. و همچنین برای رفع موانع فیزیکی، جسمی و نگارشی تا رسیدن به وضع مطلوب تلاش کردم، و توانستم با کمک همکارانم و همراهی خانواده ها این مشکل را طی پنج ماه تا حدودی مرتفع سازم.