دانشگاه رازی و جامعۀ پیرامون آن

ادعای اصلی مقاله وجود رابطه ‎ای ضعیف و کم‌بسامد میان دانشگاه رازی و جامعه پیرامون آن است و تلاش می‎کند دلایل اصلی این موضوع را نزد دوگانه مذکور بررسی کند. سازوکارهای مختلفی نزد طرفین وجود دارد که در این اختلال ارتباطی نقش دارند. یافته ها حاکی از آن است که مناسبات و سازوکارهای مهم در فضای دانشگاه برای ناتوانی در برقراری ارتباط و سوق دادن دانشگاه به‎ سمت «در خود بودن» عبارت‌اند از: تاسیس دستوری و غیر زمینه‎ مند دانشگاه و نامناسب بودن با پتانسیل‎ های منطقه، تسلط رویکرد علوم طبیعی در دانشگاه و رشد نگاه «علم برای علم» از بدو تاسیس تاکنون، جدایی فیزیکی دانشگاه و برساختن دیوارهای نفوذناپذیر، حضور کمرنگ شخصیت ‎های مرزی در دانشگاه و جذب اعضای هیئت‌علمی غیر بومی. سازوکارهای مهم برای تمایل نداشتن جامعۀ پیرامون جهت ارتباط با دانشگاه نیز عبارت‌اند از: حضور پررنگ مناسبات سنتی و رهبرانِ محلی آن، ضعیف جامعۀ مدنی و حوزۀ مدنی و تمایل نداشتن سازمان‎ های دولتی به همکاری با دانشگاه.