تجربه ‎ای زیسته از تدریس فلسفه و تاملی در چرایی عدم اشتیاق دانشجویان به مباحث کلاس

فهم آسیب‌های نظام آموزش عالی گاهی از طریق تامل و بحث نظری و پیشین حاصل می‌آید و گاهی از طریق بازنگری در تجربه‌ها و به‌صورت پسینی. گرچه هرکدام از این دو روش مزیت‌ها خاص خود را دارد و نمی‌توانند جایگزین یکدیگر شوند اما روش دوم معمولاً بیشتر افق گشا بوده و به نتیجه عملی می‎ انجامد. مکتوب نمودن تجربه زیسته اساتید در دوران تدریسشان از مصادیق روش دوم است که به‎ خاطر زبان صمیمانه و غیر رسمی آن، بهتر مورد توجّه قرار می‌گیرد. آنچه در این نوشتار تقدیم می‌گردد تجربه شخصی نگارنده از اتفاقی در کلاس‌های تدریس فلسفه است که سبب گردید هم در مقام نظر در مورد روش تدریس فلسفه و آسیب‌شناسی آن بیشتر تامل کنم و هم در مقام عمل در روش تدریس خودم تجدید نظر کنم. محور اصلی این نوشتار و این تجربه زیسته تامل در این پرسش است که چرا برخلاف اینکه انتظار می‌رود فلسفه درسی جذاب باشد و مخاطبان خود را جذب نموده و درگیر بحث کند، نتیجه کلاس ‎های فلسفه چنینی نیست؟ در این نوشتار تلاش نموده‌ام در حدم فهم و تجربه خود در مورد این پرسش تامل داشته باشم.