فراورش مدنی، گردشگری هویت آفرین

مقدمه: یکی از استراتژی های توسعه مناطق، تعریف کاربری های خاصی است که می تواند ضمن تقویت هویت مکانی آنها شرایط توسعه پایدار آنها را فراهم آورد. از جمله نقش های توسعه ای که می تواند ضمن سرمایه گذاری اندک به توسعه مناطق کمک فراوان نماید آماده سازی مناطق مختلف برای فعالیت صنعت توریسم است.داده و روش: پژوهش حاضر از نوع کاربردی است که به روش پدیدار شناسی و تکیه بر تکنیک تحلیل فضایی صورت گرفته است. بدین منظور با استفاده از منابع نظری و متون علمی مفهوم فراورش مدنی تشریح گردید. سپس بوسیله بازدید میدانی از منطقه مورد مطالع مصداق آن شناسایی وتبیین گردید. یافته‌ها: جوامع بشری دارای مرتبه‌ای از پیچیدگی و دارای سطحی از گسترش مدنی هستند و میزان گسترش آن به تراز فهم، دانش، بینش و فرهنگ آن جوامع بستگی دارد. با افزایش عمق فهم، دانش و بینش جوامع، بر میزان گسترش و پیچیدگی مدنی جوامع بشری افزوده می‌شود. جوامع در هر سطحی از گسترش و پیچیدگی مدنی نیازهای متفاوتی دارند. هنگامی‌که جوامع به سطوح بالایی از گسترش و پیچیدگی مدنی می‌رسند نیازهای جدیدی در آن جوامع به وجود می‌آید که در گذشته برای آنها مطرح نبوده است. گردشگری یکی از نیاز‌های انسان اجتماعی است که برحسب آنکه جامعه مورد نظر در چه مرتبه‌ای از رشد و بلوغ مدنی باشد دارای پیچیدگی‌ها، تنوع و سازمان و ساختار خواهد شد. در همین رابطه اینکه جامعه ای به حدی از شناخت برسد که قادر باشد مسائل را شناسایی و سپس برای حل مساله راه حل ارائه دهد، فراورش مدنی نامیده می شود.نتیجه‌گیری: پس از سکنا گزینی انسان با شناخت محیط و کشف ارتباطات بین پدیده ها سعی در حل مسائل و مشلات می نماید. در این فرآیند بناها و سازه هایی خلق می شوند که نماد عقلانیت، درک محیط و تبلور دانش بشری می باشند. به همین علت این سازه ها بواسطه برخورداری از دانش بشری و ویژگی های زیبایی شناختی نماد گردشگری هویت آفرین لقب می گیرند. زیرا این سازه ها به علت درک روح مکان توسط معماران و مهندسین محیطی تجلی یافته و ویژگی های هویت مکان را در خود نهفته دارند. آب انبارها از جمله این سازه ها هستند که بواسطه اداراک محیط در مناطق خشک توسط مهندسان و معماران محیط جهت حل مسئله خشکی طراحی و ساخته شده اند.