حفاظت و احیا تالاب‌های ایران از طریق گردشگری (با تکیه بر طبیعت‌گردی)

طبق تعریف کنوانسیون بین المللی رامسر، تالاب‌ها مناطق باتلاقی، پوداب ، تورب‌زار ، طبیعی یا مصنوعی، دائمی یا موقت، با آب ساکن یا جاری، شیرین، شور یا لب شور و مناطق دریایی که عمق آب در آن به هنگام کشند پایین از شش متر تجاوز نکند، هستند. تالاب‌ها یکی از بی‌نظیرترین اکوسیستم های طبیعت به شمار می آیند که نسبت به دیگر اکوسیستم‌ها از اهمیت بیشتری برخوردارند و چه بسا که بیشترین صدمات وارد شده به اکوسیستم‌های طبیعی را نیز محتمل شده‌اند. بهره‌برداری و توسعه همیشه به معنای تخریب نیست و می‌تواند با اولویت‌های بوم شناختی تراز شود. یکی از راه‌های تراز توسعه با اولویت‌های بوم شناختی طبیعت گردی است. طبیعت گردی از حیات وحش و منابع طبیعی استفاده غیر مصرفی به عمل می‌آورد و به طور غیر مستقیم به حفاظت از منطقه و بهبود وضع اقتصادی مردم محلی کمک می‌کند (اکبری، 1392). هدف از این مطالعه بررسی نقش گردشگری و به‌ویژه طبیعت‌گردی در استفاده خردمندانه، حفاظت و احیای تالاب‌های کشور است. کشور ایران دارای 250 تالاب با مساحت تقریبی 5/2 میلیون هکتار است که 25 درصد آنها جزء مناطق حفاظت شده محسوب می‌شوند (هوشیار، 1392). متاسفانه بسیاری از تالاب‌های کشور ایران در معرض بهره‌برداری شدید قرار گرفته‌اند (تالاب انزلی) و نزدیک به دو سوم تالاب‌های کشور در نتیجه خشکسالی، مدیریت غلط منابع آب و عدم تخصیص حق‌آبه‌ها خشک شده یا در حال خشک شدن هستند (مثال بارز آن دریاچه ارومیه می‌باشد). بنابراین ما باید به دنبال راهی برای احیای این تالاب‌ها باشیم و شاید طبیعت‌گردی راهی باشد که به ما کمک می‌کند.