شناسایی نشانگرهای زیستی برای باروری گاو نر با استفاده از ژنومیک عملکردی

پیش‌بینی باروری گاو نر برای پایداری تولید گاوهای شیری و گوشتی حیاتی است. حتی اگر گاو نر مقدار زیادی اسپرم با فراسنجه‌های طبیعی تولید کند، برخی از گاو نرها ممکن است هنوز از باروری کمتر از حد رنج ببرند. این امر باعث زیان اقتصادی عمده در صنعت گاوداری می‌شود زیرا با استفاده از تلقیح مصنوعی می‌توان از منی یک گاو نر برای تلقیح صدها هزار گاو ماده استفاده کرد. اگرچه چندین روش متداول برای تخمین باروری گاو نر وجود دارد، اما چنین روش‌هایی برای توضیح و پیش‌بینی دقیق ناباروری گاوهای نر کافی نیستند. ازآنجایی‌که باروری یک ویژگی پیچیده است که تحت تاثیر تعدادی از عوامل ازجمله ژنتیک، اپی ژنتیک و محیط قرار می‌گیرد، نیاز فوری به یک رویکرد روش جامع برای روشن کردن عدم اطمینان در کم باروری جنس نر وجود دارد. بررسی حاضر بر علائم مولکولی و عملکردی اسپرم گاو نر مرتبط با باروری تمرکز دارد. نقش بالقوه ژنومیک عملکردی (پروتئوم، rna های کوچک غیر کدکننده، لیپیدوم، متابولوم) در تعیین باروری جنس نر و پتانسیل آن به‌عنوان یک نشانگر زیستی باروری مورد بحث قرار می‌گیرد. این بررسی درک بهتری از امضای مولکولی سلول‌های اسپرم زنده و بارور و پتانسیل آن‌ها برای استفاده به‌عنوان نشانگرهای زیستی باروری ارائه می‌کند. این اطلاعات به کشف دلایل زیربنایی ناباروری ایدیوپاتیک کمک می‌کند.