پوشش دهی نانوذرات tio2 با استفاده از روش الکتروفورتیک روی فولادزنگ نزن l316

دو محدودیت اصلی پوشش های تولید شده به روش الکتروفورتیک برای اصلاح سطح کاشتنی های فلزی، استحکام چسبندگی کم پوشش به زیرلایه و قابلیت سینترینگ ضعیف است که در نتیجه به استحکام پیوستگی کمتر پوشش می انجامد. در این تحقیق، سطح زیرلایه فولاد زنگ نزن l316 با روش اکسیداسیون آندی آماده سازی شدند. سپس نانوذرات tio2 به روش الکتروفورتیک به وسیله جریان مستقیم بر سطح زیرلایه -پوشش دهی و اثر پارامترهای مهم الکتروفورتیک مانند ولتاژ، زمان پوشش دهی، تاثیر اصلاح کننده بار سطحی (دوپامین) و چسباننده (پلی اتیلن ایمین) بر کیفیت پوشش حاصل بررسی شد. بر اساس نتایج به دست آمده، پوشش بهینه حاصل از نانوذرات tio2 (ولتاژ v10، زمان min10) دارای میکروترک های کمتری بودند. سپس نمونه های پوشش داده شده توسط نانوذرات tio2، در دمای1100 درجه سانتی گراد به مدت 2 ساعت سینتر شدند. از میکروسکوپ الکترونی روبشی برای بررسی مورفولوژی سطح و ساختار فصل مشترک پوشش ها استفاده شد. پس از فرآیند سینترینگ، یک لایه متراکم احتمالاً به دلیل برهمکنش و امتزاج ذرات tio2 با لایه اکسیدی زیرلایه و نفوذ عناصر زیرلایه (عمدتاً کروم و سیلیسیم) به سمت پوشش حاصل شد. مطالعات الکتروشیمیائی پس از 24 ساعت غوطه وری در محلول بافرنمک فسفات، بیشترین مقاومت سدی را برای پوشش tio2 سینترشده نشان داد که علت آن به حضور لایه سدی داخلی پوشش نسبت داده شد. نتایج نشان داد که انجام عملیات سینتریگ و تشکیل لایه متراکم سدی در فصل مشترک نقش بسیار تعیین کننده ای در عملکرد سدی پوشش و نیز افزایش استحکام چسبندگی آن به زیرلایه فولاد زنگ نزن دارد.