نقش زبان در نمود واقعیتها

رابطه بین زبان و واقعیت که از دیرباز مورد توجه فلاسفه بوده، در سده اخیر به دیگر حوزه های علوم انسانی خصوصا روانشناسی و زبانشناسی نیز راه یافته است. اغلب فیلسوفان، روانشناسان و معناشناسان تا دهه های اخیر زبان را منفک از مقوله شناخت و واقعیت فرض می کردند. به عبارت دیگر، مقوله شناخت جدا از ساختار زبان تصور می شد و زبان ابزاری جهت بیان وقایع محسوب می گشت. در مقابل این گرایش، رویکرد نوین زبانشناسان قرار دارد که با این مساله بنحوی کاملا متفاوت برخورد می کند. بر اساس این رویکرد زبانشناسان قرار دارد که با این مساله بنحوی کاملا متفاوت برخورد می کند بر اساس این رویکرد زبانشناسان معتقدند که نظام ادراکی و شناختی انسان از ساختار زبانی جدا نیست. به تعبیری، زبان نه تنها در بیان واقعیات و شناخت پیرامون بی تاثیر نیست بلکه در ساخت واقعیت ها نیز موثر است. به بیان دیگر، زبان مستقیما دنیای بیرون را منعکس نمی کند بلکه بازگو کننده مفاهیم انسانی وتعامل وی با جهان است. دراین رابطه، مقاله حاضر در پی آن است که نحوه تکوین دیدگاههای مهم زبانشناسی را درباره نقش زبان برای شناخت یا نمود واقعیت ها مورد بررسی و تحلیل قرار دهد.