زیبایی طبیعی نزد هگل

هگل زیبایی را تجلی معقول یا صورت عقلی در امر محسوس می داند. زیبایی در دو ساحت طبیعت و هنر متجلی می شود و این هر دو ساحت واجد وجهی محسوس می باشند. اما خود زیبایی امری محسوس نیست بلکه صورتی است معقول. زیبایی تنها برای دیگری یعنی برای ما یعنی برای ذهنی که زیبایی را در می یابد، خلق شده است. به عبارت دیگر زیبایی شی زیبا در حس آشکار نمی شود بلکه در ملاحظه وحدت اجزاء و اعضای امر زیبا آشکار می شود و این نیز با تفکر امکان پذیر خواهد بود. زیبایی طبیعت در سه مرتبه مورد ادراک ما قرار می گیرد: مرتبه اول مواجهه با زیبایی طبیعی است تنها به صورت هماهنگی درونی در محصولات عینی( مثل بلور طبیعی). در مرتبه دوم زیبایی طبیعی را به عنوان زندگی درونی همراه با تمایزهای ماهوی آن ملاحظه می کنیم. در مرتبه سوم زیبایی را در من خودآگاه ادراک می کنیم. زیبایی طبیعت ناقص است؛ زیرا واقعیت خارجی حداکثر دارای وجود درونی نامتعین و انتزاعی است و بر خلاف نفس، وجود آن درونی نیست. به عبارت دیگر زیبایی طبیعت انتزاعی است نه انضمامی. هگل زیبایی انتزاعی را از سه جنبه مورد بررسی قرار می دهد: اول از حیث صورت؛ دوم از حیث وحدت انتزاعی ماده حسی و سوم از جنبه محدودیت وجود فردی بی واسطه.