دستور زبان: معیار کارایی و جهانیها

در این مقاله، بعد از مقدمه ای کوتاه نخست به چند معیار کارآیی برای تعریف دستورزبانها و تئوریهای زبانی مربوط به آنها پرداخته ایم، و در ضمن روشن ساخته ایم که دستورزبانها چرا باید نه تنها کارآیی مشاهده ای، بلکه سطح بالاتر از کارآیی توصیفی را نیزدارا باشند. در ضمن تاکید کرده ایم که اصولا تئوریهای جامع زبانی باید به سطح بالاتر کارآیی توجیهی نیز برسند تا از نظر جهانی معتبر، از نظر بنیاد روانشناختی واقعی و در عین حال به حداکثر محدود باشند. در بخش دوم سعی کرده ایم روشن سازیم که همین محدودیت فوق العاده تئوری زبانی است که می تواند منجر به تئوری کارآ در مورد فراگیری زبان در کودکان باشد. در این زمینه سعی کرده ایم روشن نماییم که دستور جهانی در واقع تئوری « حالت آغازین» استعداد زبانی فطری و مقدم بر هر نوع تجربه زبانی بوده، و بر پایه بررسی دقیق دستورزبانهای ویژه، زبانشناس مجموعه جهانیهای زبانی را فرض می کند که بنیاد تئوری پیشنهادی او از زبان را تشکیل می دهد. در بخش سوم، تئوری نشانداری و دستور مرکزی مورد بحث قرار گرفته و اشاره شده که دستورجهانی در واقع با بنیادهای زیست شناختی موروثی پردازش زبان در کودکان مطابقت دارد. در این بخش متذکر شده ایم که مفهوم دستور جهانی مبتنی بر فرض دستور مرکزی بی نشان می باشد. مجموعه قواعد مرکزی و بی نشان عام در نهاد کودکان به ودیعه گذاشته شده و کمک بسیار ارزشمند ژنتیکی در یادگیری سریع نظام پیچیده و انتزاعی زبان به کودکان می باشد. در واقع نقش کودکان در رسیدن به مجموعه قواعد مرکزی، انتخاب مجموعه خاص زبان ویژه از مجموعه قواعد ممکن مرکزی است که به وسیله تئوری دستور مرکزی تعریف شده اند.