فن مذاکره

مذاکره به عنوان یکی از روشهای بین الدول در حل مسالمت آمیز اختلاف های بین المللی است که به لحاظ برخورداری آن از قدرت تاثیر گذاری مطلوب ، مورد اقبال جامعه بین المللی است . توسل به این روش ، بعضا به عنوان یگانه راه حل و بعضا نیز به عنوان پیش شرط اقدام به سایر طرق حقوقی است . علیرغم تغییرات شگرف در بخش های مختلف دیپلماسی که با سیر زمان صورت گرفته است تغییر چندان ملموس و فاحشی در این روش نسبت به زمان گذشته به چشم نمی خورد . لیکن به دلیل اهمیت و پویایی آن شاید بیشتر از سابق مورد توجه قرار گرفته است . پرداختن به این روش قاعدتا مستلزم وجود دو عنصر ’منافع مشترک’ و ’ مسائل تعارض ’ است و بر حسب اهداف و طرفین ان قابل دسته بندی بوده و خود دارای فرایند اجرائی مختلفی می باشد که در صورت تقید و پایبندی به آنها به مثبت بودن نتیجه اعمال این روش قابل تضمین خواهد بود . در این میان شخص مذاکره کننده نیز باید متصف به صفت های معین و مشخص باشد که در صورت جمع آن شرایط سهم به سزائی در جلوگیری از تنش های بین المللی و پیشرفت آن خواهد داشت . از این رو می باید ارزش واقعی و اهمیت مطلوب این روش به صورت مطلوب احراز و ظرافت های ان به ضمیه درک و مقررات آن به صورت صحیح عمل شود .