تاثر منوچهری از معلقات سبع

منوچهری دامغانی از شعرای طراز اول ایران در نیمه ی اول قرن پنجم هجری ، شاعر طبیعت و عشق و نشاط و زندگی است . شاعری است لطیف طبع و شیرین سخن و دارای اشعاری طربناک و دل انگیز ، با ابداع مسمط دری تازه بر روی شعر فارسی گشوده و از علوم زمان خود از قبیل علم طب و علم دین و علم نجوم اطلاع دارد . بسیاری از دواوین شعر تازیان را از بر کرده و همین اطلاع و آگاهی اش از فرهنگ و ادب عرب و اصرارش بر اظهار علم در شعر سبب شده است که بیش از شاعران هم عصر خود ، از تصاویر ذوقی و عواطف و افکار شعرای عرب بویژه اعراب بادیه متاثر شود ، آنها را استقبال و تضمین کند و گاه به اشاراتی از مطالع آن گونه قصاید در اشعار خود مبادرت ورزیده ،‌اسامی و عناوین شعرای عرب را ذکر کند . هدف مقاله این است که با مقایسه ی چند قصیده ی وی با اشعار دوره ی جاهلی و نشان دادن وجوه تشابه آنها با یکدیگراز لحاظ مضامین و مفاهیم ، چگونگی تاثر منوچهری از معلقات سبع و علل گرایش بیش از حد وی به فرنگ و ادب اعراب بادیه در قیاس با شعرای دیگر سبک خراسانی هم عصر خود نشان داده شود .