شعر موج نو و شعر حجم گرای معاصر فارسی

در دهه چهل قرن شمسی حاضر جریان جدیدی در شعر معاصر فارسی ظهور کرد که به دلیل گسست کامل از جریانهای شعری پیش از خود و به سبب غرابتی که در اندیشه ها و اشعار بانیان و شاعران آن وجود داشت، به (موج نو) مشهور شد، و پس از گذشت مدتی کوتاه، با تغییراتی اندک، در هیات (شعر حجم گرا) نمودار شد. این جریان در مقایسه با جریان شعر (سنت گرا) شعری بود (سنت گریز) یا حتی (سنت ستیز) بود و در مقایسه با جریان (شعر نو نیمایی)، مدرن می نمود چنان که شعر (نو)ی نیمایی پیش از خود را نیز (کهنه) می انگاشت. همچنین در قیاس با (شعر متعهد و ملتزم) که طرفدار نظریه (هنر برای مردم) بود و شعر را وسیله می دانست نه هدف، این جریان شعری هوادار نظریه (هنری برای هنر) بود و در جستجوی دستیابی به (شعر محض یا ناب) به غیر متعهد بودن شعر تاکید داشت، به همین دلیل، (جامعه گرایی) و (محتواگرایی) که از اصول جریان شعر نیمایی بود، در این جریان جایگاهی نداشت، و (فرد گرایی) اساس کار را تشکیل می داد. در یک کلام، در این جریان با شاعرانی روبرو هستیم سنت ستیز، تعهد گریز، رویگردان از جامعه گرایی و محتوا گرایی، و مدعی شعر مدرن و طرفدار شعر محض که از هر قید و بند فکری، اجتماعی، اخلاقی و ادبی آزاد باشد.