ساخت روایت در شعر نیما

روایت در ساده ترین مفهوم، داستانی است که در زمان روی می دهد و راوی کسی است که این داستان را نقل می کند. با این که حجم گسترده ای ازاشعار نیما یوشیج روایتی از درد و رنج جامعه، عشق متعالی انسان به مردم و خاطرات کودکی و طبیعتی است که شاعر در آن زندگی کرده و تجربه آموخته اما به این جنبه از شعر او کمتر توجه شده است. اشعار روایت مدارانه نیما دارای دو ساخت سنتی و نو هستند. در ساخت سنتی گاه شاعر به شکل قدیم شعر کاملا وفادار بوده و گاه در قالب های معهود شعر قدیم تغییراتی به وجود آورده که نتیجه رویکرد خاص او به کارکرد جدید قافیه بوده است و از آمادگی ذهنی شاعر برای ورود به ساخت تازه ای از شعر حکایت می کند. به عبارت دیگر نیما با روی آوردن به کارکرد دیگری از قافیه رد واقع زمینه را برای طرح حرف ها و درد و رنج های تازه فراختر کرده است. در تمام اشعار روایی چه در ساخت سنتی و چه غیر سنتی، شاعر به عنوان دانه ای کل، شخصیت ها و گفتار آن ها را شکل داده و هر جا که لازم بوده با هنرمندی به توصیف صحنه و فضای داستان پرداخته و یا با تفسیر و تحلیل واقعه، نتیجه گیری و پیام رسانی کرده است.هدف نیما از روایت های داستانی گاه اثبات مقوله ای اخلاقی و گاه آموزش پند و حکمت و زمانی تهییج احساسات خواننده و تاثیر گذاری بیشتر بر اوست و آنجا که مقوله ای اجتماعی را مطرح می کند. زبان او بشدت استعاری و سمبولیک و پنهان کار می شود. به طوری که همراه عدول از هنجارهای صرفی و نحوی، بخصوص در منظومه های بلند، زبان شعر او بسیار دشواریاب گردیده و ارتباط معرفتی خواننده را با شعر به سختی ممکن می سازد.