کارگزاری دانش، مفاهیم و چالش‌ها

اهمیت دانش در جامعه جهانی و مبتنی بر دانش ما در حال افزایش می باشد. به عنوان بخشی از مدیریت دانش، انتقال دانش موفق می تواند مزایای رقابتی سازمان را بهبود و دارایی دانش با ارزش سازمان را افزایش دهد. با این حال، انتقال دانش پیچیده است و بسیاری از عوامل وجود دارند که انتقال دانش موفق را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در دهه اخیر برای مقابله با چالش ارتباط میان منابع دانشی، مفهوم واسطه‌گری دانش توسعه یافته است. واسطه‌گری دانش به صورت یک واسط در شبکه سازمانی عمل می‌کند و از این طریق، ارتباطات منابع دانشی را تسهیل و یا حتی خود دانش را در سازمان فراهم می‌سازد. بر این اساس، واسطه های دانش به عنوان عنصر کلیدی در فرآیند اشتراک دانش و انتقال تجربه های موفق محسوب می‌شوند و در نهایت منجر به تقویت بروز خلاقیت وحاکم شدن جو نوآوری در سازمان منجر شود. چرا برخی از حوزه های دانش سریع رشد می کنند در حالی که برخی دیگر به کندی رشد می کنند یا راکد می شوند؟ دو استدلال نظری متمایز معتقدند که رشد دانش با تخصص دانش و کارگزاری دانش افزایش می‌یابد. بر اساس این مفهوم، رشد دانش نوترکیب و رشد دانش، بستگی به میزان ترکیب ایده‌های خلاقانه ورودی همگن در مقابل ناهمگن است و دانش های جدید از ترکیب دانش های موجود بوجود می آید. با این توصیف، کارگزاری دانش می تواند نقشی اساسی ایفا نماید. کارگزاری دانش، امکانات جدیدی ایجاد می کند تا از فرسوده شدن تدریجی امکانات نوترکیب جلوگیری نموده و کمک به ایجاد دانش های جدید می نماید. از این رو، حوزه‌های فناوری زمانی که تخصصی می‌شوند سریع‌تر رشد می‌کنند، اما هرچه تخصصی‌تر شوند، برای رشد به کارگزاری دانش بیشتر نیاز دارند. پژوهش حاضر با بررسی واسطه گری دانش و نفش و تاثیر آن در ایجاد دانش و جامعه دانشی می پردازد.