بررسی حقوقی اهدای تخمک و جنین به زوجین نابارور

تداوم نسل ها یکی از امیدها و آرزوهای طبیعی انسان است و نوعی کمال محسوب می‌شود. اما برخی از افراد به دلیل ناتوانی و بیماری های جسمی از نعمت فرزند محروم هستند. اجرای روشهای نوین باروری از نیمه دوم قرن بیستم در جهان گسترش یافت. لقاح مصنوعی استفاده از روش هایی است که در آن پس از انجام عملیات آماده سازی ویژه، کل مایع منی در داخل اندام تناسلی زن قرار می‌گیرد و اجازه می‌دهد تا اسپرم و تخمک بدون رابطه جنسی به هم برسند. تلقیح مصنوعی ممکن است با نطفه شوهر انجام گیرد که به آن تلقیح مصنوعی همولوگ می‌گویند. این نوع از تلقیح هنگامی انجام می‌گیرد که شوهر دارای قابلیت باروری طبیعی بوده ولی به دلایلی همچون چاقی مفرط و یا نقص آلت مردانه قادر به وارد نمودن مایع منی در گردن رحم نباشد. نوع دیگر تلقیح مصنوعی که هترولوگ خوانده می‌شود، در هنگامی انجام می‌گیرد که مرد به طورکلی نابارور بوده و ناباروری وی غیرقابل درمان است که دراین صورت اسپرم فرد دیگری به جز شوهر در رحم زن قرار داده می‌شود. در پژوهش حاضر با بهرهگیری از روش توصیفی-تحلیلی به بررسی حقوقی اهدای تخمک و جنین به زوجین نابارور می‌پزدازیم.