بررسی نگاه جامع شهری نسبت به افزایش ایمنی شهری

این پژوهش با هدف بررسی نگاه جامع شهری نسبت به افزایش ایمنی شهری با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و منابع کتابخانه ای انجام شده است. فضاهای شهری به عنوان مهم ترین عرصه های حضور و بروز شهروندان، به مثابه آینه ای از کیفیت زندگی در شهرها دانسته می شوند. امروزه نگاه کالبدی به شهرها و بی توجهی به ابعاد انسانی و اجتماعی سبب شده که بسیاری از این فضاها صرفا به محلی برای عبور تبدیل شده و تمایلی در شهروندان برای مکث و تعاملات اجتماعی ایجاد ننمایند. امن بودن فضا دارای دو مولفه است. 1. ایمنی، 2. امنیت. در مولفه ایمنی اشاره به موارد و عوامل محیطی است که در صورت عدم تامین شرایط مطلوب وقوع حوادث اجتناب ناپذیر است و خطرات به صورت بالقوه و بالفعل جان و مال حاضران، عابران و ناظران را تهدید خواهد نمود. با این همه، معمولا در محیط های شهری، عوامل کالبدی بیشترین نقش را در افزایش و یا کاهش احساس امنیت به خود اختصاص می دهند، معمولا مهم ترین نحوه تاثیر این عوامل، کاهش یا افزایش دید و نظارت عمومی است. به علاوه عناصر کالبدی فضای شهری می توانند از طریق ایجاد مانع در برابر منابع بالقوه خطر نیز موجب افزایش احساس امنیت گردند. خصوصیات برخی فضاهای شهری به گونه ای است که زمینه ترس بیشتری را فراهم می آورد. بنابراین فضای شهری امن از ویژگی ها و مولفه های عینی و کالبدی متعدد و گسترده ای برخوردار است که بعضا دارای تاثیرات متقابل نیز هستند. از آنجا که چینش فضاهای شهری امروزی بالقوه فراهم کننده زمینه برای وقوع نابهنجاری های رفتاری و در نتیجه کاهش امنیت در شهر می باشد، بنابراین بررسی جنبه های کیفی و کمی امنیت چه از لحاظ کالبدی و چه از لحاظ اجتماعی در فضاهای شهری، امری ضروری است. کیفیت های طراحی شهری به تنهایی ظاهر و ایجاد نمی شوند، بلکه این کیفیت ها هم زمان و مکمل هم بوده، روابط پیچیده ای باهم دارند و ایجاد احساس امنیت در فضا نیازمند ارتقای سایر کیفیت های طراحی شهری مانند احساس تعلق است که حضور شهروندان را در فضا تشویق نماید. افزایش امنیت در شهرها، افزون بر مزایای ظاهری چون تقویت هویت، سرزندگی، کارایی و زیبایی فضا، این مزیت را دارد که مردم در فضای ایمن حضور موثرتری دارند و زندگی، فعالیت، سرمایه گذاری و کسب و کار رونق بیشتری می گیرد و در نتیجه از نظر مالی و اقتصادی شاهد رشد افزون تری خواهیم بود.