اهلیت برای ازدواج و ویژگی های منحصر به فرد در جامعه

بدون تردید ازدواج بزرگ ترین و مهم ترین حادثه زندگی هر انسانی است که موفقیت یا شکست در آن برای هر یک از زوجین سرنوشت سار خواهد بود. یکی از اصلی ترین شرایط برای انعقاد عقد نکاح اهلیت طرفین عقد نکاح است. اهلیت برای ازدواج به این معنی است که طرفین عقد، توانایی واستعداد قانونی داشته باشند. اما به دلیل ویژگی‌های خاص عقد نکاح، اهلیت در این عقد دارای شرایط و ویژگی‌های منحصر به فردی است که آن را از سایر عقود متمایز می کند و می توان گفت قواعد عمومی اهلیت در پاره ای ازموارد در این عقد قابل اجرا نیست. در ازدواج دو نوع اهلیت مطرح است که یکی اهلیت تمتع و دیگری استیفاء می باشد در تمتع به محض این که انسان پا به عرصه زندگی گذاشت توانایی دارا شدن حقوق را کسب می کند و به محض مرگ این حق نیز سلب می شود. در اهلیت استیفاء یعنی شخصی که بتواند در اموال و حقوق خود تصرف کند. مطابق فقه امامیه و مدنی برای ازدواج صرف اراده طرفین کافی نیست بلکه باید شرایط لازم برای تحقق ازدواج نیز موجود باشد. از نظر حقوقی، شخص برای ازدواج باید اهلیت داشته باشد و منظور از اهلیت در ازدواج، بلوغ، عاقل بودن شخص و رشید بودن است. در بیشتر نظام‌های حقوقی، برای آغاز زندگی مشترک، داشتن حداقلی از سن پیش‌بینی شده و ازدواج در سنین کمتر از آن یا به نحو اطلاق منع شده یا مشروط به تحقق شرایطی شده است.