درس آموخته های سیاستی آموزش الکترونیکی در دوران همه گیری بیماری کووید- 19

در اواخر سال 2019 میلادی جهان با هراس هولناکی به نام بیماری کووید-19 مواجه شد؛ تمامی مشاغل تعطیل شدند و جهانیان در قرنطینه ای نوین قرارگرفتند. لطمه های جبران ناپذیری به صنایع، اقتصاد، گردشگری، خدمات، بهداشت و نیز آموزش وارد شد به طوری که حدود 1/7 میلیارد دانش آموز و دانشجو خانه نشین شدند. در این میان برای جلوگیری از توقف آموزش، نظام های آموزشی جهان به روش های نوین آموزشی و استفاده از ابزارهای الکترونیکی در تدریس و آموزش روی آوردند. از آنجا که سرعت و وسعت این تغییر رویکرد آموزشی بسیار زیاد بود و زیرساخت های لازم برای این حجم از پاسخگویی بسیار کمتر از آنچه پیش بینی شده بود مهیا گردید، این پرتاب سریع از نظام آموزش حضوری به غیرحضوری آسیب ها و تبعات منفی بسیاری را با خود به ارمغان آورد اما دولت ها در سطح کلان و دانشگاه ها در سطح خرد تلاش کردند با اتخاذ تصمیم هایی سیاستی و اجرای برنامه هایی متنوع، ضمن استمرار آموزش، دانشجویان و استادان را در این دوران پشتیبانی کنند. در این مقاله به مطالعۀ تجربیات دانشگاه های جهان و ایران و اقدامات مختلف انجام شده توسط کشورها برای کاهش آثار منفی ناشی از همه گیری بیماری بر دانشجویان و استادان و افزایش کیفیت نظام آموزش غیرحضوری پرداخته شده است.این تجربیات حاوی درس آموخته های فراوانی است که برای بازایستایی و تاب آوری نظام آموزش عالی در بحران های مشابه بسیار می تواند راه گشا باشد.