نقد و بررسی برخی از گزاره های موجود در ادبیات جنبش های قوم‌گرایانه در ایران معاصر

کشور ایران مانند اکثریت قریب به اتفاق کشورهای جهان از اقوام مختلفی تشکیل شده است و از حیث تنوع قومی دهمین کشور جهان می باشد. هرچند ایران از قومیت های گوناگونی برخوردار است، اما مردم آن فراتر از قومیت ها، یک مای بزرگ‌تری به نام ملت ایران را شکل می دهند. تعریف و تقویت هویت ملی فراگیر در این نوع کشورها از اهمیت بالایی برخوردار است، اما در ایران سیاست‌های کلان متخذه در برخی از دولت ها در چارچوب نفی تاریخ ایران پیش از اسلام فرصت مناسبی برای گسترش تفکرات خود در اختیار قوم گرایان قرار داده است. در همین راستا جنبش های قوم گرایانه از یک سو به دلیل گسترش و آسانی ارتباطات و از سوی دیگر به دلیل سواد پایین تاریخی و سیاسی مردم، فرصت می یابند که گزاره های به ظاهر درستی را مطرح کرده و با کمک آن‌ها به بسط اندیشه‌های ضد ملی خود بپردازند. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی مواردی چون نفی هویت ایرانی، ادعای تاثیر عدم آموزش به زبان اقوام بر یادگیری کودکان، ادعای سلطه قوم فارس در دوره های پهلوی و جمهوری اسلامی، تحلیل قومی از وقایع و افراد غیرقومی، سوءاستفاده از تفاوت ساختاری زبان فارسی با دیگر زبان ها برای تخریب زبان فارسی و ارائه آمارها و اطلاعات غیر واقع بررسی شد. سپس با استفاده از شواهد نقض و دلایل تاریخی به نقد و بررسی در جهت رد آن‌ها پرداخته شده است.