بررسی نقش هویتی اقوام استان فارس در امنیت اجتماعی

ایران به جهت قرار گرفتن در گذرگاه مهاجرت‌های تاریخی با ترکیب قومیت‌های گوناگون در بافت جمعیتی خود مواجه بوده است که به تناسب پیشینه تاریخی، تحولات سیاسی و اجتماعی در گستره سرزمین توزیع و مستقر شده‌اند و هویتی مشترک به نام هویت ایرانی را برای خویش تثبیت نموده‌اند. «تنوع و تکثر» در جامعه ایرانی به‌مثابه شمشیر دولبه‌ای است که هم می‌تواند فرصت باشد و هم به‌عنوان یک تهدید تلقی گردد. ضرورت بررسی «تنوع هویتی و نقش تاریخی اقوام و نواحی ایران در هویت ایرانیان» از آنجا نشات می‌گیرد که عدم شناخت و توجه به نقش و کارکرد اقوام در شرایط گوناگون، دستگاه حاکمیت سیاسی را با غفلت راهبردی مواجه می‌سازد و چه بسا در انتخاب شیوه دفاعی خویش، چگونگی تعامل با آن‌ها را منظور ننموده و در هنگام عمل قادر به انتخاب و اعمال راهبرد بهینه نباشد. روش کار در این پژوهش دو محور داشته است: اول روش کیفی که بر اساس انجام مصاحبه و تحقیق اسنادی شامل مطالعه اسناد رسمی و غیررسمی درباره موضوع مورد مطالعه به‌ویژه آثار مکتوب تاریخی و پژوهش‌های جدید و برنامه‌های توسعه استوار بوده و دوم روش کمّی است که به صورت پرسش‌نامه‌ای و تجزیه و تحلیل داده‌ها انجام شده است. با عنایت به نتایج به دست آمده از تحقیق به نظر می‌رسد که علی‌رغم این که انسجام بسیار شدیدی در بین اقوام و در درون قومیت‌ها وجود دارد و به‌طور کلی حدود 70 درصد از افراد مورد مطالعه، هویت قومی خویش را مغتنم می‌شمارند، لیکن احساس امنیت اجتماعی و به‌ویژه احساس امنیت انتظامی به صورت اخص در افراد پایین می‌باشد که می‌تواند به ایجاد شکاف هویتی بین جوامع قومی و حاکمیت منجر گردد.