نقش شخصیت های اساطیری در اندیشه عرفانی حافظ با تاکید بر هویت ایرانی

در زبان استعاری حافظ کاراکترهای اسطوره ای ایران باستان با برخورداری از توان‌مایگی تاویل‌پذیری و در فرآیند تطور معنا با مفاهیم و آموزه های عرفان اسلامی هم گرایی و پیوند می یابند. حضور این عناصر میتولوژیک در شعر حافظ علاوه بر بازنمایی مفاهیم حکمی و عرفانی در حوزه فرهنگ اسلامی، بیانگر بازگشت ذهنی حافظ به گذشته فرهنگی ایران، و ارجاع به مواریث حکمت کهن باستانی با هدف تداوم‌بخشی به اندیشه و هویت ایرانی است. حافظ با بهره‌گیری خلاقانه از برخی شخصیت‌های اسطوره‌ای همانند جام جم، کیخسرو و جمشید، و سپس ظرفیت‌بخشی به ساختارهای معنایی این شخصیت‌ها در زبان شعری خود، الگوهای جدیدی از هویت ایرانی– اسلامی را در راستای بسط و تبیین اندیشه های عرفانی به کار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی کارکرد شخصیت های اساطیری ایرانی در بازنمایی اندیشه عرفانی حافظ است که با روش توصیفی و تحلیلی انجام گرفته است.