تجلی هویت ایرانی در اشعار ابوسعید رستمی

ابوسعید رستمی از چکامه‌سُرایان ایرانی‌تبار عصر آل بویه بود که به زبان شیوای عربی شعر می‌سرود. وی یکی از نام‌آورترین شاعران قرن چهارم هجری در اصفهان به شمار می‌رفت. اشعار این شاعر سرشار از مضامین ارزشمند و توصیف‌های زیبا و خیال‌انگیز است. نکتة مهم و درخور توجه در شعر این سُرایندة صاحب‌نام حضور پر رنگ نمادهای ایرانی و نشانه‌های میراث دیرینة پارسی است که همگی بر تجلی هویت ایرانی این شاعر تاکید دارند. نگارندة این مقاله با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی سعی دارد ویژگی‌های هویت ایرانی این شاعر را شناسایی نماید و میراث شعری وی را از نظر هویتی و فرهنگی مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. بررسی اولیه نشان می‌دهد که اشعار عربی این شاعر علاوه بر ارزش‌های ادبی و بلاغی از ارزش فرهنگی و تاریخی نیز برخوردار است، و می‌توان به‌عنوان گنجینه‌ای از مضامین هویتی آن دوران بر شمرد. رستمی در بیان هویت ایرانی خود از چند عنصر بهره می‌برد. از جملة این عناصر می‌توان به مدح حاکمان ایرانی آل بویه، بالیدن به اصل و نسب فارسی خود و بازگو کردن آیین و آداب ایرانیان اشاره کرد.