بازخوانی هویت سیال زنان در فلسفه حقوق فمینیستی

فلسفه حقوق فمینیستی با در نظر داشتن هویت سیالِ ابژه‌های قانون‌گذاری، این تردید را در قالب پرسشی مطرح می‌کند که چگونه ممکن است واژگان عامِ مقنن در مقام وضع قانون اگرچه ظاهراً تمامی شهروندان را خطاب قرار می‌دهند، اما بازخوانی ماهیت قانون با تکیه بر پیش‌فرض‌های قیم‌مآبانه‌ی قانون‌گذاری ممکن است صرفاً برخی شهروندان را که در گفتمان قدرت به لحاظ تاریخی دارای تسلط هستند در نظر بگیرد. مولفه‌های این نگرش به فلسفه‌ی حقوق، نقش‌ها و متغیر‌های ثابت در فضای جوامع را به لحاظ قانونی و قضایی مورد نقد و بررسی قرار می‌دهد و با تجزیه و تحلیل مفاهیم و اصول نظام‌های قانونی در پی بررسی بی‌طرفانه مفاهیم حقوقی است. در فلسفه حقوق رایج پیش فرض‌های نهادینه در تعیین مرزهای قاعده نقش‌های کلاسیک مردانه و زنانه را بازتولید می‌کند. فرضیه‌های نهادینه‌شده‌ی تاریخی، نظر به این که تغییر و توسعه‌ی نقش و هویت زنان را به صورت پنهان یا آشکار نادیده می‌انگارد، در تامین برابریِ واقعی برای شهروندان توفیق نیافته و در نهایت به تقویت وصف قیم‌مآبانه هویت مسلط در گفتمان قدرت میان شهروندان منجر می‌شود. سیالیت هویتی زنان به‌عنوان یک گروه اجتماعی موثر در گفتمان قدرت در جوامع پرسشی را رو در روی قانون‌گذار قرار می‌دهد که چگونه ثبات، پایدرای و جامعیتِ قانون را با چنین سیالیتی پیوند می‌زند؟ و این که چگونه می‌‌توان از چنین پیش‌فرض‌های نهادینه‌شده‌ای عبور کرد؟ اگرچه پاسخ به چنین پرسشی چند بعدی و چند‌لایه خواهد بود؛ اما پرسش از اقتضائاتِ هویتِ سیالِ زنانه در هر مصداق می‌تواند متکی بر عقل نقادِ‌ خود بنیادِ قانون‌گذار برابری شهروندان در امر تقنین را بیش از پیش تامین نماید.